Top 10 – najlepsze filmy z Cary Grantem

Rozpoczynając od występów w screwball comedy, a kończąc na bardziej wnikliwych i poważnych produkcjach, Cary Grant wykazał niezwykłą wszechstronność swego talentu. Poniżej prezentujemy ranking najlepszych filmów z udziałem gwiazdy złotej ery Hollywood.

1. Północ, północny zachód (North by Northwest, reż. Alfred Hitchcock, 1959)

Klasyczny thriller szpiegowski w reżyserii Alfreda Hitchcocka, opowiadający historię zwykłego człowieka, uwikłanego w niezwykłe okoliczności, który musi stawić czoło najcięższej próbie. Roger Thornhill (Cary Grant) w Północy, północnym zachodzie mierzy się z problemem tożsamości, iluzoryczności życia, własnymi lękami, a także dokonywaniem wyborów, często niemożliwych, z narażeniem własnego życia. Film wskazuje, że jedynym ratunkiem przed pozornością i niebezpieczeństwem świata może okazać się prawdziwa miłość – związek Rogera z Eve (Eva Marie Saint) – silną i niezależną kobietą.

2. Osławiona (Notorious, reż. Alfred Hitchcock, 1946)

Amerykański melodramat z wątkiem szpiegowskim w tle i świetną obsadą aktorską. Osławiona to historia Alicji Huberman (w tej roli wybitna Ingrid Bergman), współpracującej z amerykańskim wywiadem. W celu zdobycia informacji o zbiegłych nazistach zostaje ona żoną jednego z nich. W tym samym czasie między Alicją a opiekującym się nią agentem (Cary Grant) rodzi się silne uczucie, wystawione na próbę z powodu związku kobiety z innym mężczyzną.

Osławiona jest filmem traktującym o formowaniu się kobiecej podmiotowości, skazanej na walkę o równą pozycję pośród pragnących dominacji mężczyzn. Hitchcock sprawia, że widz identyfikuje się z kobiecą bohaterką przez prezentację jej punktu widzenia, np. poprzez zaburzenia wzroku Alicji. W filmie jest obecny również uniwersalny wątek trójkąta miłosnego, w którym obserwujemy nieoficjalną rywalizację mężczyzn o pożądany obiekt westchnień – w Osławionej to jednak kobieta ma decydujące słowo i z tego powodu jest to jedno z najbardziej znaczących dzieł Hitchcocka w kontekście podejmowania przez niego tematu feminizmu. Film dotyka w końcu problematyki politycznej – w tym rozdarcia bohaterów między miłością a powinnością względem kraju, co wiązało się z zaangażowaniem filmowców w szerzenie idei patriotycznych w trakcie i po zakończeniu II wojny światowej.

3. Filadelfijska opowieść (The Philadelphia Story, reż. George Cukor, 1940)

Jeden z najzabawniejszych filmów wszech czasów, obowiązkowa pozycja na liście miłośników X muzy. Nagrodzony Oscarem scenariusz, cięty humor, a także obecność na ekranie istnej śmietanki Hollywood – Katherine Hepburn, Jamesa Stewarta i Cary’ego Granta – to czynniki składające się na historyczny sukces tego filmu.

Filadelfijska opowieść jest historią zawiłego związku Tracy (Katherine Hepburn) i Dextera (Cary Grant), którzy rozstali się rok wcześniej w złości. Gdy Dexter dowiaduje się, że Tracy planuje ponownie wyjść za mąż, a dziennikarze są w trakcie tworzenia kompromitującego jej rodzinę artykułu, zjawia się on ponownie w jej domu, przekonany o wciąż obecnym w nich uczuciu. Obsypana nagrodami Filadelfijska opowieść jest satyrą piętnującą próżność i egoizm wyższych sfer, których przedstawiciele w trakcie rozwoju wydarzeń dojrzewają do rozumienia prawdziwej istoty miłości.

4. Arszenik i stare koronki (Arsenic and Old Lace, reż. Frank Capra, 1944)

Genialna czarna komedia Capry. Główne bohaterki – dwie starsze panie – z troski i dobroci płynącej prosto z serca, obmyślają plan, w którym będą mogły pomóc samotnym mężczyznom i ulżyć ich cierpieniom. W tym celu zapraszają ich do siebie na wystawną kolację i upajają winem zatrutym arszenikiem. Ich doskonały plan zaczyna się komplikować, gdy o przedsięwzięciu dowiaduje się siostrzeniec kobiet – Mortimer (Cary Grant). W domu sióstr Brewster można znaleźć prawdziwe trupy w szafie, skrywane przed odwiedzającymi ich gości. Arszenik i stare koronki zachwyca swobodą przejścia od tematów komicznych do tych najtrudniejszych, dotyczących zbrodni i śmierci. W tym filmie nie ma miejsca na tabu.

 

5. Podejrzenie (Suspicion, reż. Alfred Hitchcock, 1941)

Lina McLaindlow (Joan Fontaine) poślubia praktycznie nieznajomego lekkoducha Johna Aysgartha (Cary Grant). Początkowa sielanka zaczyna zamieniać się w piekło, gdy młoda kobieta zaczyna podejrzewać swego męża o mordercze zamiary w stosunku niej.

Suspens w Podejrzeniu różni się znacząco od tego w pozostałych filmach Hitchcocka – tutaj widz nie dzieli przywileju posiadania większej wiedzy niż bohaterowie. Zostajemy skazani na dzielenie obaw Liny, a tym samym podejrzewanie Johna o obmyślanie zbrodni doskonałej, która pozwoliłaby mu pozbyć się żony. Hitchcock tym dziełem przestrzega przed zbyt szybkim wyciąganiem wniosków oraz przed zbytnią ufnością względem naszych zmysłów, które mogą zwodzić – błędne poznanie Liny jest demonstrowane przez jej problemy z widzeniem, częste ujęcia okularów, a także zaburzeń wzroku. Podejrzenie wykazuje, że poznanie rozumowe okazuje się bardziej trafnym od zmysłowego, które może doprowadzić nas samych do zguby.

6. Szarada (Charade, reż. Stanley Donen, 1963)

Komedia sensacyjna z Audrey Hepburn i Cary Grantem w rolach głównych. Po śmierci męża Regina (Audrey Hepburn) znajduje się w niebezpieczeństwie, gdyż dawni wspólnicy pana Lamperta oraz CIA próbują wyciągnąć z niej wszelkimi możliwymi środkami informację o tym, gdzie znajdują się skradzione przez męża pieniądze. Z lekka szalona Regina nie wiedziała o drugim obliczu męża i nie potrafi odnaleźć się w groźnej sytuacji. Ufając Peterowi Joshua (Cary Grant), liczy na jego pomoc, jednak tajemniczy mężczyzna również wydaje się nie do końca szczery z Reginą.

Film twórcy Deszczowej piosenki trzyma w wysokim napięciu, budząc w widzu wiele pytań, na które odpowiedź uzyskujemy dopiero na samym końcu. Filmowa tajemniczość przejawia się już w samym tytule – szarada kojarzona jest z zaszyfrowaniem i zagadką – i razem z umiejętnie wplecionym humorem tworzy niepowtarzalny klimat dzieła łączący wszelkie sprzeczności.

7. Dom na łodzi (Houseboat, reż. Melville Shavelson, 1958)

Dom na łodzi to historia Toma Wintersa (Cary Grant), wdowca i ojca trójki dzieci. Przez przypadek młoda Włoszka Cinzia Zaccardi (Sophia Loren) zostaje opiekunką dzieci Toma, odmieniającą los ich rodziny. Cinzia naprawia napięte relacje między domownikami, wprowadza do ich domu radość i śmiech. Mimo tego, gdy rodzi się uczucie między nią a Tomem, dzieci stają się zazdrosne i rozgoryczone z powodu obawy przed zapomnieniem o zmarłej matce.

Film Shavelsona podejmuje problem przemijalności człowieka i nieuchronności losu. Rozmowy Toma z dziećmi o śmierci i ostatecznym przeznaczeniu człowieka budzą w widzu refleksję nad tematami pomijanymi w codziennym biegu. Ostateczne zaakceptowanie Cinzii przez dzieci pokazuje, że mimo śmierci bliskiej osoby nadal można czerpać radość z życia i nie okładać planów na później, gdy minie odpowiedni czas.

8. Złodziej w hotelu ( To Catch a Thief, reż. Alfred Hitchcock, 1955)

Kolejny film Hitchcocka podejmujący problem tożsamości. John Robie (Cary Grant) – były złodziej – zostaje oskarżony o powtarzające się kradzieże klejnotów w jednym z hotelów. John za wszelką cenę próbuje dowieść swojej niewinności, prowadząc śledztwo na własną rękę w celu demaskacji prawdziwego złoczyńcy. Przy okazji nawiązuje romans z atrakcyjną Frances (Grace Kelly), która niedługo ma zostać kolejną ofiarą złodzieja.

Złodziej w hotelu przedstawia los człowieka o złej przeszłości, który powrócił na ścieżkę dobra, a pomimo tego musi nadal dźwigać na swych barkach ciężar „winy niezawinionej”. To idealny obraz odsłaniający ludzkie uprzedzenia i dzielenie stereotypów, w których osoba niegdyś winna na zawsze pozostaje w oczach innych tą złą. Walka z owym uprzedzeniem okazuje się być niezwykle trudna, a nawet – rodem z Don Kichota Cervantesa – może być przysłowiową walką z wiatrakami.

9. Drapieżne maleństwo (Bringing Up Baby, reż. Howard Hawks, 1938)

Komedia okrzyknięta jedną z najlepszych powstałych w latach 30. ubiegłego wieku. David Huxley (Cary Grant) – antropolog, który zbiera fundusze na muzeum, spotyka na swej drodze szaloną Susan (Katherine Hepburn), właścicielkę lamparta, która utrudnia realizację jego planów. Gdy bohater dowiaduje się o pokrewieństwie Susan z milionerką, próbuje zbliżyć się do dziewczyny, aby jej ciotka została nową sponsorką muzeum. Drapieżne maleństwo wyróżnia genialny humor, który śmieszy do łez nawet współczesnego odbiorcę, a także wątek konfliktu płci – Susan jest ekscentryczną, pewną siebie i odważną kobietą, natomiast David stanowi jej przeciwieństwo – to tchórzliwy intelektualista, który musi udowodnić swą męskość w obecności żądnej dominacji kobiety.

 

 

10. Powiew luksusu (That Touch of Mink, reż. Delbert Mann, 1962)

Komedia romantyczna z Cary Grantem i Doris Day w rolach głównych, nagrodzona Złotym Globem za najlepszą komedię w 1963 roku. Skomplikowany i przezabawny związek Cathy, urzędniczki z małego miasta (Doris Day) oraz bogatego łamacza kobiecych serc – Philipa Shayne’a (Cary Grant), wydaje się z góry skazany na niepowodzenie przez sprzeczność wyznawanych wartości tej dwójki – ona jest tradycjonalistką, marzącą o małżeństwie z Philipem, który stawia na niezależność i swobodę w związku. Ich wielokrotne rozstania i powroty zakończą się dopiero, gdy jedno z nich złamie swoje zasady, aby na zawsze mogli być razem. Powiew luksusu mimo wielu mało autentycznych scen jest koniecznym filmem do obejrzenia dla miłośników dobrych komedii, gdyż obfituje w fantastyczne żarty sytuacyjne, a także demaskuje społeczne konwenanse i stereotypy… I w końcu ta wspaniała obsada – chociażby ze względu na nią warto obejrzeć film Manna. Duet Doris Day i Cary’ego Granta to mistrzowski pokaz dobrego aktorstwa w kinie komercyjnym.