Mission: Impossible – Heroiny Hunta

Seria filmowa „Mission: Impossible” to, obok cyklu o przygodach brytyjskiego tajnego agenta – Jamesa Bonda, najbardziej rozpoznawalna franczyza kina akcji. Jej główna postać – Ethan Hunt, pracujący dla Impossible Mission Force – niezależnej międzynarodowej agencji szpiegowskiej, powszechnie zatrudnianej przez rząd Stanów Zjednoczonych – podejmuje się zadań specjalnych, niewykonalnych dla przeciętnego człowieka. W skład jego zespołu wchodzą osoby cechujące się podobnym poziomem odwagi, dla których wykonanie misji stanowi absolutny priorytet, zaś damski odłam wspomnianego szpiegowskiego kolektywu jest równie istotny, co główny bohater sagi.

Prezentujemy kobiety Ethana Hunta, wśród których znajdziemy nie tylko nieustraszone tajne agentki czy wrażliwe orędowniczki, ale również niewiasty stojące po niewłaściwej stronie prawa. Ich charyzma, siła psychiczna i sprawność fizyczna imponowały Huntowi do tego stopnia, że często tracił on grunt pod nogami – dosłownie i w przenośni.

Mission: Impossible – Heroiny Hunta

1. Emmanuelle Béart („Mission: Impossible” jako Claire Phelps)

Pierwsza kobieta na tej liście to francuska aktorka Emmanuelle Béart w roli Claire Phelps. Bohaterka, znana z odsłony otwierającej cykl, zatytułowanej „Mission: Impossible”, w reżyserii Briana De Palmy, to żona skorumpowanego szefa Impossible Mission Force – Jima Phelpsa, a także pierwsza miłość Ethana Hunta. Po nieudanej akcji w Pradze, gdzie większość oddziału specjalnego została zamordowana z zimną krwią, kobieta – jako jedna z dwojga ocalałych z komórki szpiegowskiej, kontynuuje współpracę z Huntem. Po zrekrutowaniu hakera – Luthera Stickella i najemnika/pilota – Franza Kriegera, nowo uformowana ekipa podejmuje się kradzieży nieoficjalnej listy z pseudonimami wszystkich tajnych agentów Centralnej Agencji Wywiadowczej. Rejestr znajduje się na dysku komputera w głównej siedzibie CIA – w Langley, w stanie Virginia.

Claire Phelps, jak wynika z taśmy informacyjnej wysłanej do Jima Phelpsa, ma trzydzieści dwa lata. Jej szczupła sylwetka i promienna cera świadczą o tym, iż kobieta dba o swoją powierzchowność, jest sprawna fizycznie. Ponadto nie unika konfrontacji werbalnej, kiedy wymaga tego sytuacja. Nie odstępuje Hunta na krok, chyba że główny bohater cyklu postanowi inaczej. Nie jest typem kobiety uległej lub dającej się przysłowiowo wodzić za nos i choć nie bierze udziału w bezpośredniej walce, to dzięki sile charakteru i samokontroli, jaką kieruje się na co dzień, nie potrzebuje broni, by osiągnąć zamierzony cel. Jej szeroko rozstawione niebieskie oczy, wydatne usta i długie ciemne blond włosy są świadectwem piękna i nie ma się co dziwić Huntowi, że serce bije mu szybciej na widok urodziwej wspólniczki. Jedyny mankament zmysłowej Claire to niezdolność zaparzenia kawy dobrej do tego stopnia, aby zadowoliła wysublimowane kubki smakowe głównego bohatera cyklu.

Claire Phelps, dzięki urokowi zewnętrznemu, wydaje się osobą godną zaufania, lecz jej prawdziwe zamiary stoją w opozycji do intencji Hunta. Kobieta jest bowiem doskonałą manipulatorką i choć miewa chwile rozdarcia, kiedy widać po niej faktyczne zainteresowanie młodym, atrakcyjnym kolegą, tak jej oddanie względem zdradzieckiego męża przechyla szalę na niekorzyść głównego bohatera cyklu. Ponadto Claire nigdy nie ucieka się do szantażu, przemocy czy morderstwa. Z jednej strony wydaje się, że nie musi tego robić, gdyż po jej stronie zawsze stanie silny mężczyzna, natomiast z drugiej – jej delikatne usposobienie nie pozwoliłoby na najmniejszą skazę na tym, pozbawionym wyraźnych defektów, wizerunku. Kobieta nie lubi, jak to mawiają w szpiegowskim żargonie, brudzić sobie rąk, woli obserwować całą sytuację z bezpiecznego miejsca, a kiedy już ucieka się do podstępu, robi to z niezwykłą klasą, jak chociażby wtedy, gdy jednemu z pracowników Centralnej Agencji Wywiadowczej dosypuje do kawy środek powodujący wymioty. Po tej sytuacji nawet Hunt powinien w końcu docenić jej nietypowe umiejętności baristyczne.

Jej najlepsza sentencja: „Zapłata przy dostawie”.

2. Kristin Scott Thomas („Mission: Impossible” jako Sarah Davies)

Brytyjska aktorka – Kristin Scott Thomas, jako Sarah Davies, wciela się w rolę terenowej agentki zespołu Impossible Mission Force, pod dowództwem Jima Phelpsa. Podczas misji w Pradze, mającej na celu zapobieżenie kradzieży listy z pseudonimami tajnych agentów, kobieta jest nie tylko kluczową kolaborantką infiltrującą pewnego tajemniczego mężczyznę, ale również osobą, która w sposób bezpośredni wspiera Ethana Hunta. To na nich dwojgu ogniskuje się bowiem największa odpowiedzialność, gdyż zarówno główny bohater cyklu, jak i Sarah są wrzuceni w sam środek operacji, a wyrafinowany bankiet w jednej z najpiękniejszych posiadłości w stolicy Czech, będący niezwykle imponującym tłem dla działań grupy Jima Phelpsa, podbija dodatkowo wystawność całego przedsięwzięcia.

Para agentów dumnie kroczy po tym jakże kunsztownym gmachu, by dla niepoznaki wymienić kilka uprzejmości z przyjezdnym gośćmi, lecz tak naprawdę ich myśli nie wirują wokół nieistotnych rozmów, wykwintnych potraw czy lampek szampana, skąpanych w blasku świateł emitowanych za pośrednictwem majestatycznych żyrandoli. Liczy się tylko wykonanie misji, a całe to okoliczne bogactwo nie robi na nich najmniejszego wrażenia.

Sarah Davies, jak wynika z taśmy informacyjnej wysłanej do Jima Phelpsa, ma trzydzieści trzy lata. To kobieta elegancka, opanowana i dobrze wychowana, o czym świadczą zarówno jej prezencja, jak i maniery. Najbardziej lubi czarne suknie wieczorowe, gdyż wspomniany element garderoby idealnie koreluje z jej wąskimi ustami, podrasowanymi dodatkowo czerwoną szminką. Jest taktowna, nie wdaje się w dyskusje nieprzynoszące jakichkolwiek korzystnych rezultatów. Prędzej uwiedzie wybrany przez siebie obiekt jakimś wymownym, namiętnym spojrzeniem, powodując u swojej „ofiary” emocjonalną dezorientację, aniżeli sięgnie po broń. Na pierwszy rzut oka wydaje się kobietą nieprzystępną, wręcz lodowatą, lecz w głębi serca cechuje ją delikatne usposobienie i bezinteresowna chęć niesienia pomocy kolegom z grupy operacyjnej.

Pozwala sobie na flirt w pracy, zwłaszcza z Huntem, aczkolwiek oboje doskonale wiedzą, że to tylko niewinna gra służąca zabiciu chwilowej nudy. Zarówno ona, jak i główny bohater cyklu doskonale znają swoje miejsce na tej powściągliwej palecie uczuć, przez co – podczas wykonywania niebezpiecznych misji – stoją pewnie nawet na najbardziej niefunkcjonalnym gruncie. Co prawda haker – Jack Harmon, nie ukrywa swojej admiracji względem Sarah, jednakże reakcja kobiety na jego zaloty nie pozostawia mężczyźnie żadnych złudzeń. Miłostki nie są bowiem mile widziane w miejscu pracy.

Pomimo faktu, iż Sarah Davies cechuje się niebywałym spokojem i dobrymi manierami, tak podczas wykonywania ryzykownych zadań zdarza się jej bagatelizować przyjęty rozkaz, co jest wyraźną oznaką braku odpowiedzialności. W zawodzie szpiega nie ma bowiem miejsca na najmniejsze pomyłki, gdyż kierowanie się przeczuciem, a nie logiką, naraża na niebezpieczeństwo nie tylko niniejszą bohaterkę, ale przede wszystkim cały zespół Phelpsa.

Jej najlepsza sentencja: „Taki fajny tyłek”.

3. Ingeborga Dapkūnaitė („Mission: Impossible” jako Hannah Williams)

Litewska aktorka – Ingeborga Dapkūnaitė jako Hannah Williams – podobnie jak Sarah Davies, jest terenową agentką pracującą w zespole Impossible Mission Force, pod dowództwem Jima Phelpsa. Podczas misji w Pradze jej zadaniem jest obserwacja Alexandra Golitsyna – amerykańskiego attaché czeskiej ambasady, który sprzedał rzekomo połowę listy z pseudonimami tajnych agentów działających w Europie Środkowej i zamierza ukraść jej drugą część na uroczystym bankiecie.

Hannah Williams, jak wynika z taśmy informacyjnej wysłanej do Jima Phelpsa, ma dwadzieścia osiem lat, co czyni ją najmłodszą kolaborantką spośród całego zespołu. Kobieta często posługuje się przeróżnymi pseudonimami, zaś podczas misji w Pradze przyjmuje przydomek Pauline Brady. Jest wysoką blondynką o piwnych oczach. W trakcie ustalania działań, mających na celu dokładny podział obowiązków, nie bierze udziału w dyskusji, lecz bez słowa sprzeciwu godzi się na powierzone zadania. W przypadku Hannah milczenie jest jej największym atutem, gdyż kobieta skrupulatnie filtruje wszystkie zasłyszane informacje, a dzięki szczegółowej obserwacji pozostałych członków kolektywu doskonale zdaje sobie sprawę z tego, kto w oddziale jest jego najsilniejszym, a kto najsłabszym ogniwem.

Ta zgrabna blondynka jest nie tylko operatywną agentką terenową, cenioną za swoje dwie cechy szczególne, czyli spostrzegawczość i posłuszeństwo względem przełożonych, ale również pośredniczką potrafiącą przybrać rozmaite kamuflaże, niezbędne w profesji szpiega. Świadczy o tym chociażby misja w Kijowie, gdzie – jeszcze przed działaniami operacyjnymi w Pradze – kobieta, w przebraniu hostessy, poprzez dosypanie trucizny do drinka, uśmierca pewnego gangstera, ratując przy tym życie Claire Phelps, będącej przynętą podczas tej niebezpiecznej akcji. Co prawda to Hunt jest tutaj głównym wybawicielem swojej niedoszłej ukochanej, lecz bez udziału Hannah cała operacja poniosłaby fiasko.

Hannah Williams jest kobietą niezwykle gustowną i taktowną. Nigdy nie odzywa się niepytana, a kiedy już przełożeni bądź koledzy zwracają się do niej w konkretnej sprawie, udziela ona krótkiej, acz wyczerpującej odpowiedzi. Wygląd zewnętrzny agentki jest również jej mocną stroną, gdyż lepiej niż w seksownym kostiumie hostessy prezentuje się bowiem w czarnej sukni wieczorowej, przyozdobionej dodatkowo jasnozieloną stylową kamizelką. Do jej ulubionych akcesoriów bez wątpienia należą duże okulary przeciwsłoneczne zaopatrzone w specjalną funkcję, pomocną w śledzeniu konkretnego obiektu.

Jej najlepsza sentencja: brak, gdyż jej jedno przenikliwe spojrzenie mówi więcej niż tysiąc słów.

4. Vanessa Redgrave („Mission: Impossible” jako „Max”)

Kolejna kobieta Ethana Hunta, brytyjska aktorka – Vanessa Redgrave jako „Max” – od połowy lat 90. XX wieku jest światowej klasy przemytniczką broni i innych kosztownych surowców. Zawiera umowę z szefem zespołu – Jimem Phelpsem, ukrywającym się pod pseudonimem Hiob, w celu zdobycia listy z nazwiskami infiltratorów działających na terenie Europy Środkowej, a następnie sprzedania katalogu innym organizacjom przestępczym, w tym także terrorystycznym. Główny bohater cyklu wpada na trop kobiety, a później, za pośrednictwem poczty elektronicznej, nawiązuje z nią kontakt. Następnie, już podczas bezpośredniego spotkania, uświadamia jej, iż połowa listy, którą otrzymała od Hioba, jest nie tylko fałszywa, ale zawiera dodatkowo specjalne urządzenie śledcze. „Max”, po upewnieniu się, że Hunt mówi prawdę, wchodzi z nim w układ i wypłaca kwotę stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Główny bohater cyklu przeznacza owe środki pieniężne na sfinansowanie swojego nowego zespołu tajnych agentów. Ich celem jest rejestr z nazwiskami infiltratorów, znajdujący się na dysku komputera w głównej siedzibie CIA.

Kobieta, ukrywająca się pod pseudonimem „Max”, ma pięćdziesiąt dziewięć lat. Cechuje się ponadprzeciętną inteligencją, niebanalnym poczuciem humoru i dużą dawką cynizmu, którego nawet minimalna porcja góruje nad zbiorowym sarkazmem wszystkich bohaterów sagi „Mission: Impossible”. Przemytniczka jest zawsze elegancka, a do ulubionych elementów garderoby tej bystrej szmuglerki należy wytworny, granatowy żakiet podkreślający błękit jej pięknych, dojrzałych oczu i choć kobieta liczy prawie trzydzieści lat więcej niż Hunt, w spojrzeniu doświadczonej przez życie damy da się zauważyć młodzieńczą witalność, przez co główny bohater cyklu nie pozostaje obojętny na niewinny flirt ze strony prowokacyjnej fundatorki misji w Langley. Ponadto dystynkcji dodaje jej luksusowa biżuteria, gdzie na szczególną uwagę zasługuje naszyjnik z imponującym brylantem.

„Max” jest kobietą, która znajdzie wyjście z każdej, nawet najmniej komfortowej sytuacji i niech nikogo nie zmyli fakt, że przez otaczanie się silnymi, wysokimi mężczyznami nie poradziłaby sobie samodzielnie. Niezależnie od obecności swoich „goryli” przemytniczka jest bowiem perfekcyjną dyplomatką, a otaczający ją panowie służą jedynie za pionki na tej przestępczej szachownicy. „Max” w jednym zdaniu potrafi zarówno skomplementować, jak i wykpić swojego rozmówcę, o czym świadczą słowa, jakie wypowiada do Hunta podczas ich pierwszego spotkania, mianowicie: „Hiob raczej nie cytuje w swoich listach Pisma Świętego. No i ten styl – agresywny, ale dowcipny. Hiob nie bywa dowcipny. Jest pan chodzącym paradoksem”. Natomiast w trakcie schwytania jej w pociągu przez jednego z czołowych przełożonych agencji Impossible Mission Force – Eugene’a Kittridge’a, kobieta, dzięki swoim dyplomatycznym kompetencjom, nie zostaje postawiona w stan oskarżenia, gdyż zawsze dysponuje jakąś rentowną kartą przetargową.

Jej najlepsza sentencja: „Na pewno mam coś, czego potrzebujecie”.

5. Thandie Newton („Mission: Impossible II” jako Nyah Nordoff-Hall)

Brytyjska aktorka – Thandie Newton, wcielająca się w rolę Nyah Nordoff-Hall, to najwyższej klasy złodziejka, zwerbowana podstępem przez Ethana Hunta do oddziału Impossible Mission Force. Przed sześcioma miesiącami kobieta spotykała się z byłym agentem – Seanem Ambrose’em. Mężczyzna ma wiele wspólnego z Huntem, gdyż w momencie świadczenia usług na rzecz Impossible Mission Force wcielił się w kolegę po fachu dwukrotnie, przez co zna nie tylko jego umiejętności, ale przede wszystkim osobowość. Za pośrednictwem zabójczego wirusa o nazwie Chimera postanawia zarazić ludzkość, a dzięki posiadaniu antidotum zwanego Bellerophon pragnie dodatkowo zbić kolosalne zyski ze sprzedaży unikalnego leku. Nyah musi wkraść się w jego łaski i wydobyć niezbędne informacje potrzebne Huntowi. Dzięki mistyfikacji polegającej zarówno na umieszczeniu byłej już złodziejki w więzieniu, jak i sprowokowaniu Ambrose’a do pomocy „damie w opałach” były agent połyka przynętę. Od tej pory Nyah znajduje się między przysłowiowym młotem a kowadłem, gdyż z jednej strony brzydzi się osobą byłego partnera, natomiast z drugiej nie może odmówić pomocy Huntowi, albowiem w zamian za swoje poświęcenie na rzecz agencji zostanie oczyszczona z zarzutów dotyczących wcześniejszych, zuchwałych kradzieży.

Nyah Nordoff-Hall ma dwadzieścia sześć lat. Z uwagi na wcześniej wykonywaną, nielegalną profesję złodziejki jest kobietą wygimnastykowaną, charakteryzującą się doskonałą figurą, delikatnymi rysami twarzy i zwodniczym, sensualnym spojrzeniem. Gustuje w czarnych krótkich sukienkach z głębokim dekoltem, w których niewielka przestrzeń, jaka ostała się między ciemnym materiałem konfekcyjnym a wydatnymi piersiami, służy jako schowek, na przykład na drogocenny naszyjnik marki Bulgari. Choć kradnie luksusową biżuterię, unika noszenia jej, gdyż młodzieńcza spontaniczność dziewczyny, w zestawieniu z ponadprzeciętnym wyglądem, w zupełności wystarcza do tego, aby osoba byłej złodziejki świeciła niczym słońce Sewilli, czyli mieście, gdzie po raz pierwszy spotyka Hunta. Oprócz seksownej garderoby Nyah kocha także szybką jazdę samochodem, a jeśli tym pojazdem jest srebrne Audi TT, niejeden odważny przedstawiciel płci męskiej może mieć duży problem nie tylko w zaimponowaniu kobiecie, ale przede wszystkim wyprzedzeniu na niebezpiecznej drodze.

Nyah Nordoff-Hall nie kieruje się w swoich działaniach pobudkami czysto etycznymi, lecz jeśli zakocha się w odpowiednim mężczyźnie, w tym przypadku w Ethanie Hunt’cie, w mgnieniu oka potrafi zmienić się z egoistycznej złodziejki w empatyczną dziewczynę z zasadami. O jej głębokim poświęceniu świadczy chociażby fakt, że kiedy w ampułce zostaje tylko jedna dawka śmiertelnej Chimery, kobieta bez chwili zastanowienia wstrzykuje sobie zabójczego wirusa, a gdy w porę nie otrzymuje antidotum, jest w stanie nawet pozbawić się życia. Ambrose, podczas wymiany ognia i kilku złośliwych zdań z Huntem w laboratorium, w Sydney, kwituje osobę Nyah następująco: „Znasz się na kobietach, stary. Jak małpy, nie puszczają jednej gałęzi, dopóki nie złapią następnej.”. Z początku wydaje się, że cytowany tekst brzmi szowinistycznie, sytuując reprezentantki płci pięknej na pozycji kombinatorskich i wygodnych konsumpcjonistek, jednakże z drugiej strony świadczy o kobiecej zaradności. Nyah pod żadnym względem nie przypomina bowiem rozwydrzonej egoistki. To kobieta z klasą, która doskonale wie, kiedy pokazać pazurki, a kiedy zachować pokorę.

Jej najlepsza sentencja: „Co zamierzasz zrobić? Dać mi klapsa?”.

6. Keri Russell („Mission: Impossible III” jako Lindsey Farris)

Kolejna kobieta Ethana Hunta, amerykańska aktorka – Keri Russell jako Lindsey Farris – wciela się w rolę terenowej agentki Impossible Mission Force, której zadaniem jest zinfiltrowanie działalności niebezpiecznego handlarza bronią – Owena Daviana. Misja kobiety kończy się niepowodzeniem, gdyż kolaborantka zostaje zdemaskowana. Davian, znany ze swojego bezdusznego charakteru, nakazuje wszczepić do jej głowy niewielki implant z ładunkiem wybuchowym. Kobieta jest przetrzymywana w opuszczonym magazynie broni, w Berlinie, gdzie – poddawana torturom – oczekuje na śmierć. Hunt, pracujący dla agencji już nie jako szpieg, a instruktor, dostaje cynk od menedżera operacyjnego – Johna Musgrave’a, o kłopotach, w jakie wpadła Farris. Nie zastanawiając się długo, formuje własny zespół i rusza na ratunek kobiecie.

Lindsey Farris ma trzydzieści lat. Swoje wysokie kwalifikacje – zarówno na gruncie administracyjnym, jak i terenowym – zawdzięcza Huntowi, gdyż to właśnie dzięki niemu osiągnęła perfekcję w niebezpiecznej profesji szpiega. Jest blondynką średniego wzrostu, ale niech nikogo nie zmyli jej niepozorny wygląd, gdyż agentka to wyspecjalizowana maszyna służąca do infiltrowania i likwidowania celów nieprzychylnych rządowi Stanów Zjednoczonych. Specjalizuje się nie tylko w obsłudze broni wszelkiego rodzaju, ale również walce wręcz. Jak wynika z dokumentów, jakie Hunt przedłożył wcześniej komisji odpowiedzialnej za nadawanie rekrutom tytułu tajnego agenta, Farris to nader przydatna jednostka, co w żargonie organizacji Impossible Mission Force oznacza podmiot w pełni gotowy do przeprowadzania skomplikowanych działań operacyjnych.

Lindsey Farris to kobieta całkowicie oddana swojej profesji, często działająca w pojedynkę, nie prosząca o pomoc zarówno swoich bezpośrednich zwierzchników, jak i wysoko postawionych decydentów. Jest odporna na ból, o czym świadczy chociażby jej zachowanie podczas krwawych przesłuchań w berlińskim magazynie broni. Kieruje się lojalnością, zwłaszcza względem Hunta i nie naraża na niebezpieczeństwo innych podmiotów biorących bezpośredni udział w misji. Jest w pełni zaangażowana w działalność szpiegowską, a fakt wysłania za nią grupy agentów w celu odbicia z rąk Daviana świadczy o tym, że to cenny nabytek Impossible Mission Force. Z Huntem nigdy nie łączyła jej relacja seksualna i choć stały współpracownik głównego bohatera cyklu – Luther Stickell, przez chwilę podejrzewa coś innego, nie ma powodu do wątpliwości – Farris cechuje bowiem pełen profesjonalizm, natomiast swojego mentora agentka traktuje jak ojca, a nie partnera do łóżka.

Jej najlepsza sentencja: „Magazynek! Gotowa!”.

7. Maggie Q („Mission: Impossible III” jako Zhen Lei)

Amerykańska aktorka – Maggie Q (właśc. Margaret Denise Quigley) jako Zhen Lei – wciela się w postać terenowej agentki pracującej w zespole Impossible Mission Force, pod dowództwem Ethana Hunta. Kobieta jest jedną z czworga osób oddelegowanych do odbicia Lindsey Farris z rąk Owena Daviana. Do jej głównych zadań należy działanie na otwartym terenie i wspieranie Hunta podczas niebezpiecznych misji.

Zhen Lei (pseudonim „Świstak”) ma dwadzieścia sześć lat. Jest twardą i bezkompromisową agentką, stale poszukującą mocnych wrażeń. Jej uroda zdradza azjatyckie korzenie, a zgrabna sylwetka i pewne spojrzenie świadczą o powodzeniu, jakim cieszy się wśród mężczyzn. Potwierdza to nie tylko zainteresowanie ze strony kolegi z zespołu, pilota – Declana Gromley’a, ale przede wszystkim nastawienie bezdusznego Owena Daviana, kiedy agentka, działając w przebraniu, wylewa na jego białą, szytą na miarę koszulę czerwone wino. Handlarz bronią reaguje na ten karygodny brak taktu niezwykle łagodnie, bo gdyby podobnej zniewagi dokonał którykolwiek mężczyzna, przestępca bez mrugnięcia okiem zamordowałby go z zimną krwią. Hunt, podobnie jak dwaj wyżej wyszczególnieni bohaterowie, darzy Zhen szacunkiem, co potwierdza chociażby fakt przydzielania kobiecie zadań, które ta musi wykonać samodzielnie.

Do ulubionych akcesoriów Zhen Lei, poza różnego rodzaju bronią i nowoczesną technologią przydatną do walki w polu, należą puderniczka z wmontowanym aparatem fotograficznym oraz samochód marki Lamborghini, a jeśli ów pojazd jest koloru pomarańczowego, kobieta zrobi wszystko, aby drogocenny wehikuł nie uległ zniszczeniu. Garderoba również ma dla niej ogromne znaczenie, zaś wieczorowe sukienki w kolorze czerwonym, jak chociażby ta, którą ma na sobie podczas misji w Watykanie, mającej na celu schwytanie Daviana, podkreślają jej niebanalną urodę. W trakcie wykonywania niebezpiecznych zadań agentka preferuje nie tylko otwartą przestrzeń, ale przede wszystkim tylne siedzenie samochodu, ponieważ to właśnie z tego miejsca każda kula wystrzelona przez nią trafia do celu. Największą zaletą Zhen Lei pozostaje jednak punktualność, a nawet stawiennictwo przed czasem, gdyż kobieta zawsze wyprzedza swoich partnerów z zespołu, często ratując im życie.

Jej najlepsza sentencja: „Potrzebuję dwóch minut. Pewnie dacie mi jedną”.

8. Michelle Monaghan („Mission: Impossible III”, „Mission: Impossible – Ghost Protocol”, „Mission: Impossible – Fallout” jako Julia Meade)

Amerykańska aktorka – Michelle Monaghan, wciela się w rolę szczególną, gdyż jako jedyna kobieta z serii „Mission: Impossible” jest żoną Ethana Hunta. Co prawda para rozstaje się po pewnym czasie, lecz powodem takiej decyzji nie jest wygasłe uczucie, a profesja głównego bohatera. Ponadto Julia Meade pojawia się w aż trzech filmach z cyklu, jednakże to w „Mission: Impossible III”, w reżyserii J.J. Abramsa, jej postać wybrzmiewa najlepiej, czyniąc ją najwrażliwszą i najdelikatniejszą spośród wszystkich kobiet Hunta.

Julia Meade, kiedy spotykamy ją po raz pierwszy, ma trzydzieści lat. Jest lekarzem w szpitalu, w Virginii. Z początku nie zdaje sobie sprawy, czym tak naprawdę zajmuje się jej mąż. Jedyne co wie o swoim ukochanym, to fakt, że pracuje w Wydziale Transportu, gdzie funkcjonuje rzekomo od dziesięciu lat. Kobieta poznaje prawdę o faktycznej profesji męża dopiero wtedy, gdy zostaje uprowadzona przez demonicznego handlarza bronią – Owena Daviana. Hunt, znając niehumanitarne metody działania nieprzyjaciela – ciągle rozpamiętując to, co wróg uczynił agentce Lindsey Farris – buntuje się przeciwko organizacji Impossible Mission Force i przy wsparciu Luthera Stickella, Declana Gromley’a i Zhen Lei wyrusza do Szanghaju, gdzie przetrzymywana jest Julia.

Julia Meade, w zestawieniu z pozostałymi bohaterkami serii „Mission: Impossible”, jest kobietą, z którą najłatwiej jest identyfikować się innym reprezentantkom płci pięknej. Świadczy o tym chociażby argument, że lekarka prowadzi normalną egzystencję – pragnie założyć rodzinę, ma wielu przyjaciół i nie musi oglądać się za siebie na każdym kroku. Jej nastawienie jest wolne od nienawiści, gdyż z uwagi na zawód, jaki wykonuje, woli ratować ludzkie życie niż je odbierać. Z powodu miłości do Hunta pociągnie kilka razy za spust, ale zrobi to w ostateczności, a twarz lekarki – zalana łzami, potwierdzi tylko dobre usposobienie. Kobieta kieruje się bowiem zasadami współżycia społecznego i daleko jej do bezwzględnej zabójczyni.

Julia Meade najprawdopodobniej nie spotkała Hunta przypadkiem. Najlepszy szpieg Impossible Mission Force dojrzał w końcu do tego, że w życiu najważniejsza jest miłość, a jego wybranka może zapewnić mu wszystko, czego ten potrzebuje. Ponadto główny bohater cyklu w pełni świadomie zrezygnował z pracy w terenie, gdyż na stanowisku instruktora może spełniać się zawodowo, czuć bezpieczeństwo i zadbać o ukochaną. Gdyby nie osoba Julii, Hunt w dalszym ciągu narażałby swoje życie, stosował przemoc i likwidował cele nieprzychylne amerykańskiemu rządowi. Niestety, los wybrał dla szpiega drogę brutalności i szantażu, czyniąc z niego agenta doskonałego. Julia nie poszła w ślady ukochanego, pozostała wierna swoim zasadom, znalazła drugą miłość w postaci mężczyzny imieniem Eric, natomiast na największą pochwałę pod kątem jej osoby zasługuje jedno – nigdy nie zdradziła tajemnic Hunta i organizacji Impossible Mission Force. Jest bowiem jedynym cywilem, który poznał tajną agencję od podszewki i nie poniósł z tego tytułu nieprzyjemnych konsekwencji.

Jej najlepsza sentencja: „Możesz mi zaufać”.

9. Léa Seydoux („Mission: Impossible – Ghost Protocol” jako Sabine Moreau)

Następna kobieta Ethana Hunta, francuska aktorka – Léa Seydoux jako Sabine Moreau – wciela się w rolę kontraktowej zabójczyni, wynajętej przez szwedzkiego terrorystę – Kurta Hendricksa, w celu kradzieży pliku zawierającego rosyjskie kody aktywujące pociski nuklearne, których zamachowiec planuje użyć do zniszczenia okrętu podwodnego Rosyjskiej Marynarki Wojennej. Powyższe działanie ma posłużyć jako zapalnik do wywołania konfliktu między Rosją a Stanami Zjednoczonymi. Kobieta udaje się więc do Budapesztu i z zimną krwią likwiduje jednego z najlepszych agentów Impossible Mission Force – Trevora Hanaway’a, będącego w posiadaniu bezcennych kodów. Kiedy morderczyni przejmuje unikalny surowiec, kieruje się do Dubaju, by tam – w luksusowym kompleksie hotelowym, w jednym z największych budynków świata – Burj Khalifa, dokonać transakcji.

Sabine Moreau ma dwadzieścia pięć lat. To zimnokrwista, bezwzględna zabójczyni na zlecenie, a o jej unikalnym stylu świadczy chociażby fakt, iż nie likwiduje wskazanych obiektów za pieniądze, lecz najwyższej klasy brylanty. Jest niezdolna do jakiegokolwiek emocjonalnego przywiązania, czerpie radość z eliminowania swoich ofiar, bywa arogancka i przesadnie ostrożna w stosunku do klientów, za co akurat należą się jej pochwały, gdyż podczas wymiany łupów w Dubaju dość szybko zauważa, że partner Hunta – William Brandt, ma wmontowany skaner w soczewce kontaktowej, służący do sczytywania dokumentów dotyczących kodów nuklearnych. Kobieta, dzięki swojej spostrzegawczości, zyskuje zatem dużą przewagę nad antagonistami. Ponadto płatna zabójczyni cechuje się ponadprzeciętną sprawnością fizyczną, a kiedy przeciwnik zdobywa przewagę, „lodowata księżniczka” używa wszystkiego, co w danej chwili ma pod ręką. Zazwyczaj jest to drogocenna porcelana lub korkociąg, jednak kiedy kobieta dzierży w dłoni broń palną, wówczas nie ma sobie równych.

Sabine Moreau, pomimo tego, że jest jednostką niedostosowaną społecznie, bez najmniejszych szans na jakąkolwiek resocjalizację, potrafi zaimponować niejednemu tajnemu agentowi, zaś koneksje ze światem przestępczym sytuują ją na samym szczycie drabiny płatnych zabójców. Do cech szczególnych morderczyni należy nie tylko bezbłędna likwidacja zleconych obiektów, ale przede wszystkim styl, w jakim to robi, gdyż Hanaway – zanim zginął z jej ręki – zdążył jeszcze wybełkotać kilka słów swojej ukochanej – agentce Impossible Mission Force, Jane Carter. Takie zachowanie świadczy o jawnej pogardzie Moreau względem tajnej organizacji szpiegowskiej, dla której pracuje Hunt. Wyzywające lekceważenie przeciwnika i pewność siebie są bowiem jej znakiem rozpoznawczym, a niechęć do pieniądza jako formy zapłaty za wykonane zadanie, jak również żądanie w zamian brylantów trudnych do zdobycia, to świadectwo pewnej formy samouwielbienia.

Jej najlepsza sentencja: „Najlepszych zabiłam”.

10. Paula Patton („Mission: Impossible – Ghost Protocol” jako Jane Carter)

Amerykańska aktorka – Paula Patton, wciela się w rolę terenowej agentki zespołu Impossible Mission Force, pod dowództwem Ethana Hunta. Kolaborantka bierze czynny udział w misji mającej na celu odzyskanie rosyjskich kodów, gdzie wraz z głównym bohaterem cyklu, specjalistą od nowoczesnej technologii – Benjim Dunnem i tajemniczym analitykiem – Williamem Brandtem, udaje się kolejno do Moskwy, Dubaju i Bombaju. Tajna agentka kieruje się nie tylko zaangażowaniem na gruncie zadaniowym, ale także względami osobistymi, gdyż uśmiercony przez Sabine Moreau – Trevor Hanaway, był jej kochankiem.

Jane Carter ma trzydzieści pięć lat. Jest wysoce wykfalifikowaną agentką, bez najmniejszych problemów potrafiącą odnaleźć się na terytorium wroga i nie ma większego znaczenia, czy są to kanały moskiewskiego więzienia, drapacze chmur w Dubaju, czy bombajskie pałace, w których dochodzi do finalnego pojedynku z Kurtem Hendricksem. Na szczególną uwagę zasługuje ponadto jej nastawienie do Hunta, gdyż kobieta, biorąc udział w odbiciu go z rosyjskiego zakładu karnego, jest w stu procentach przekonana o jego niewinności, mimo że nie poznała jeszcze bezpośredniego przełożonego osobiście. Do dodatkowych atutów Carter należą również: perfekcyjna obsługa broni wszelkiego rodzaju, znajomość najprzeróżniejszych sztuk walki, umiejętność radzenia sobie z nowoczesnym sprzętem i przede wszystkim talent do uwodzenia zamożnych przedsiębiorców, a jeśli takowi mieszkają w indyjskich pałacach wysadzanych złotem, agentka wykorzysta każdy centymetr swojego pięknego ciała, by dopiąć celu.

Jane Carter, choć odznacza się agresywnością i dzikim, nieokiełznanym temperamentem, jest kobietą honorową, dla której lojalność względem zespołu Impossible Mission Force uchodzi za absolutny priorytet. Ponadto podkreślić należy, że podczas działań mających na celu odzyskanie rosyjskich kodów nuklearnych, jej zespół składał się jedynie z czterech osób, gdyż agencja została rozwiązana. Tytułowy „protokół duchów” odnosi się zatem do zespołu Hunta, gdzie Carter w równym stopniu, co pozostali członkowie oddziału, przyczyniła się do późniejszego odrodzenia komórki szpiegowskiej. O niebywałej sile agentki świadczy również fakt unicestwienia Sabine Moreau. Kobiety stoczyły bowiem niezwykle wyrównaną i imponującą potyczkę na sto trzydziestym piętrze Burj Khalifa, gdzie Carter, solidnym kopniakiem z półobrotu, wyrzuciła „lodowatą księżniczkę” przez otwarte okno. Agentka, poza mocnymi wrażeniami, lubi ponadto zielone sukienki z głębokim dekoltem, a że dysponuje odpowiednimi atutami zewnętrznymi, owa ekskluzywna szata leży na niej doskonale. Natomiast jeśli brać pod uwagę ofertę gastronomiczną, Carter wystarczy jedynie odrobina świeżych winogron i butelka bourbona. Szampan co prawda też się nadaje, ale skoro kobieta wypija lampkę tego alkoholu jednym haustem, jest to wyraźnym sygnałem, że szybko traci przyjemność z jego spożywania.

Jej najlepsza sentencja: „Wolę bourbona”.

11. Hermione Corfield („Mission: Impossible – Rogue Nation” jako dziewczyna ze sklepu muzycznego)

Teraz prawdziwa perełka wśród kobiet Ethana Hunta, gdyż brytyjska aktorka – Hermione Corfield, wcielająca się w rolę tajemniczej dziewczyny pracującej w sklepie muzycznym, w Londynie, jest wyjątkowa przynajmniej z czterech powodów. Po pierwsze – nie poznajemy jej imienia. Po drugie – to najmłodsza spośród wszystkich uczestniczek, jakie biorą udział w serii „Mission: Impossible”, gdyż ma tylko dwadzieścia dwa lata. Po trzecie – jest obecna na ekranie najkrócej spośród wszystkich kobiet z cyklu. I po czwarte – nie bierze udziału w bezpośredniej misji, gdyż jedynie pośredniczy w przekazaniu pewnej informacji i choć nieszczęśliwym trafem niejaki Solomon Lane, będący głównym wrogiem Hunta w piątej odsłonie sagi, przystawia jej pistolet do głowy, nie czyni to wspomnianej dziewczyny zarówno tajną agentką, jak i spiskowcem, który w jakikolwiek sposób mógłby zaszkodzić nieprzyjacielowi.

Tajemnicza dziewczyna ze sklepu muzycznego zdecydowanie bardziej przypomina pasjonatkę muzyki, oddaną przyjaciółkę, której nawet mężczyzna może się zwierzyć niż agentkę działającą w terenie. Jej wiedza na gruncie jazzu jest doprawdy imponująca, a moment, w którym „ekspedientka” wymienia z Huntem ulubionych przedstawicieli tegoż gatunku, dopasowując konkretne nazwiska do przynależnych im instrumentów, potwierdza tylko wysokie kwalifikacje pośredniczki. W pewnej chwili dziewczyna próbuje nawet wprowadzić głównego bohatera cyklu w błąd, byleby tylko upewnić się, że to taki sam specjalista w dziedzinie muzyki, jak ona, a może to jedynie tajny szyfr służący porozumieniu się.

Kiedy tajemnicza, młoda kobieta pyta więc Hunta o to czy Shadow Wilson sprawdziłby się na basie, najlepszy agent Impossible Mission Force poprawia ją i zdecydowanym tonem odpowiada, iż wspomniany jazzman grał na perkusji. Wówczas dziewczyna dopytuje, czemu mówią na niego Shadow, na co Hunt, że wspomniana legenda miała „lekki dotyk”. Po wypowiedzeniu tych magicznych słów urocza pośredniczka przekazuje głównemu bohaterowi cyklu płytę winylową z nagraniami wspomnianego jazzmana i to z pierwszego tłoczenia.

Tajemnicza dziewczyna z londyńskiego sklepu muzycznego jest blondynką o dużych, błękitnych oczach. Ubiera się zwykle w czarny, zwiewny płaszcz, którego krój podkreśla jej zgrabną figurę. Poza wspomnianym wcześniej Shadowem Wilsonem, uwielbia także albumy Johna Coltrane’a i Theloniousa Monka, lecz nie oznacza to wcale, że ogranicza się tylko i wyłącznie do jazzu. Ponadto jej skromny ubiór i delikatny głos świadczą o tym, iż nie lubi rzucać się w oczy, przez co jest doskonałą pośredniczką pomiędzy pracownikami administracyjnymi a tajnymi agentami zatrudnionymi w Impossible Mission Force.

Jej najlepsza sentencja: „Masz szczęście. Mam egzemplarz z pierwszego tłoczenia”.

12. Rebecca Ferguson („Mission: Impossible – Rogue Nation”, „Mission: Impossible – Fallout”, „Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One”)

Kolejna kobieta Ethana Hunta, szwedzka aktorka – Rebecca Ferguson jako Ilsa Faust – wciela się w rolę agentki terenowej, pracującej na zlecenie brytyjskiej Tajnej Służby Wywiadowczej, znanej jako MI6. W okolicach 2013 roku działała pod przykrywką jako szpieg dla tajemniczego stowarzyszenia o nazwie Syndykat, którego nadrzędnym celem, w początkowej fazie funkcjonowania, było rekrutowanie byłych tajnych agentów, ażeby prowadzili skomplikowane operacje na całym świecie. Kiedy jednak wybitny wywiadowca – Solomon Lane, przeobraził owe zgrupowanie w organizację terrorystyczną, kobieta popadła w tarapaty, a całą sprawę utrudnił ponadto jej „opiekun” nazwiskiem Atlee. Mając wiele do stracenia, tajna agentka nawiązuje współpracę z Huntem, by uniemożliwić byłym przełożonym przeprowadzenie kolejnych zamachów.

Ilsa Faust, kiedy spotykamy ją po raz pierwszy, ma trzydzieści dwa lata. To kobieta całkowicie zaangażowana w powierzane misje, jednakże nie wykonuje wszystkich poleceń machinalnie, gdyż kodeks moralny, jakim kieruje się w swojej pracy, działa na zasadzie filtru – to znaczy, że agentka sama ocenia, czy dany rozkaz jest zgodny z jej etyką postępowania, czy też nie. Podobnie jak wcześniej wyszczególnione kolaborantki, z Lindsey Farris, Zhen Lei i Jane Carter na czele, Ilsa dysponuje ponadprzeciętnymi umiejętnościami, przydatnymi zarówno na otwartym terenie, jak i w trudno dostępnych kwaterach wroga. Obsługę każdego rodzaju broni ma opanowaną do perfekcji, zaś do jej ulubionych przedmiotów, służących eliminowaniu nieprzyjaciół, należą wszelkiej maści noże i pokrewne narzędzia przeznaczone do cięcia. Choć preferuje walkę na krótkim dystansie, potrafi także zlikwidować cel przy pomocy karabinu snajperskiego, jednak do najbardziej imponujących umiejętności agentki należą: wyczynowa jazda na motorze, duszenie udami oraz możliwość wstrzymania przez nią oddechu na czas jednej minuty i pięćdziesięciu sześciu sekund.

Ilsa Faust jest bohaterką nietypową, jeśli zestawić ją z pozostałymi kobietami Hunta, gdyż bardziej niż o wygląd zewnętrzny dba bowiem o prawidłową kondycję i zdrowie psychiczne. Jednakże są chwile, kiedy musi dostosować swoją garderobę do wydarzenia, w jakim aktualnie bierze udział, tak więc kiedy widzimy tajną agentkę w wiedeńskiej operze, ubrana jest w olśniewającą, żółtą suknię wieczorową, delikatnie odsłaniającą atletyczne, zgrabne nogi, przez co gołym okiem widać wówczas jej niesamowitą urodę i wdzięk. Natomiast gdy działa poza obszarem instytucji o podobnej randze, ma na sobie zazwyczaj ciemny kostium opinający ciało, zakryty dodatkowo czarnym płaszczem lub – jak w przypadku w misji w Maroku – zmysłowe bikini o równie mrocznej barwie. Do ulubionych akcesoriów tajnej agentki, poza bronią krótkiego i długiego zasięgu, należą ponadto szminka i wielofunkcyjny zegarek przydatny do nurkowania w niebezpiecznych strefach. Mężczyźni są jej potrzebni tylko wtedy, gdy należy opuścić imprezę w wielkim stylu, jak na przykład zjeżdżając na linie z dachu Wiedeńskiej Sali Koncertowej oraz w wypadku zdjęcia szpilek.

Ilsa Faust to jedyna kobieta z serii „Mission: Impossible” radząca sobie lepiej od Hunta. Pomijając już fakt, że wielokrotnie ratuje mu życie narażając przy tym swoje, to na dobitkę działa samodzielnie, podczas gdy główny bohater cyklu zawsze formuje minimum czteroosobowy zespół. Kobieta kocha Hunta, lecz robi wszystko, aby ten nie zauważył, jak płomiennym uczuciem darzy amerykańskiego tajnego agenta. Ponadto ma świadomość, że w pracy szpiega nie ma miejsca na miłostki, gdyż przypływ emocji często rozprasza i w konsekwencji prowadzi do nieszczęścia. Jeśli więc zestawić kodeks etyczny niebieskookiej Ilsy z jej umiejętnościami i uczuciowym podejściem do sprawy, otrzymujemy organizm doskonały, który przetrwa w najmniej sprzyjających warunkach.

Jej najlepsza sentencja:
kierowana w stronę wroga: „Nie poświęciłabym sojusznika”.
kierowana w stronę przyjaciela: „Wiesz, jak mnie znaleźć”.

13. Angela Bassett („Mission: Impossible – Fallout” jako Erika Sloane)

Następna kobieta Ethana Hunta, amerykańska aktorka – Angela Bassett jako Erika Sloane – wciela się w rolę dopiero co awansowanej dyrektorki Centralnej Agencji Wywiadowczej. Przejęła tę zaszczytną funkcję po tym, jak wcześniejszy przewodniczący – Alan Hunley, objął stanowisko głównego sekretarza Impossible Mission Force, pozbawiając się tym samym kolosalnych wpływów na gruncie kierowania innymi, tajnymi operacjami przeprowadzanymi na całym świecie.

Erica Sloane ma sześćdziesiąt lat, co czyni ją najstarszą spośród wszystkich kobiet Hunta. Bohaterka jest niezwykle surową i oziębłą przełożoną, dla której agencja Impossible Mission Force to cyrk, gdzie – jak to złośliwie ujęła – banda dorosłych facetów paraduje w maskach. Nie odczuwa najmniejszych wyrzutów sumienia z powodu śmierci swoich podwładnych, a dodatkową cechą, jaka stawia ją na szczycie osób całkowicie zobojętniałych na krzywdy szpiegów działających na rzecz CIA, jest maksyma, iż nie ma sensu poświęcać zbiorowości dla jednostki, co w przypadku Hunta godzi w jego kodeks etyczny. Co prawda po pomyślnie przeprowadzonej misji w Kaszmirze dyrektorka zmieni zdanie o Impossible Mission Force, szczerze doceniając poświęcenie głównego bohatera cyklu i jego zespołu, lecz zanim do tego dojdzie, swoimi nietrafionymi decyzjami, podejmowanymi w wielkim stresie, wielokrotnie narazi na szwank całą operację.

Erika Sloane, poza demoniczną pewnością siebie i kierowaniem się egoistycznymi pobudkami, nie widzi niczego złego w działaniu siłowym, gdyż jej zdaniem subtelne podejście do zleconych operacji nie wywiera pożądanego skutku. W tym celu zatrudnia nadludzko silnego i potężnie zbudowanego tajnego agenta – Augusta Walkera, którego misją jest nie tylko dokładne informowanie bezkompromisowej przełożonej o każdym kroku Hunta i jego zespołu, ale przede wszystkim zdobycie trzech skradzionych rdzeni plutonu, jakie terroryści planują wykorzystać do skonstruowania bomb atomowych. Skoro więc Eryka Sloane odznacza się tak dużą arogancją w stosunku do swoich wysoko postawionych rozmówców i podwładnych, dodatkowo wybierając na swojego informatora człowieka absolutnie bezlitosnego i bez odrobiny finezji, garderoba kobiety również odzwierciedla jej zdecydowany charakter.

Dyrektorka CIA ubiera się bowiem niezwykle elegancko, ale na tyle kulturalnie, by nie rzucać się w oczy, o czym świadczy chociażby klasyczna biała bluzka, zakryta długim granatowym płaszczem, zaś białe korale, okalające szyję, są ciekawym dodatkiem do tego bezbłędnego wizerunku. Natomiast jeśli chodzi o miejsce sekretnego spotkania w celu powzięcia kluczowych informacji, najlepszy punkt dla kobiety to słynna Wieża Eiffla, w Paryżu.

Jej najlepsza sentencja: „Ty wolisz skalpel, ja młot”.

14. Alix Bénézech („Mission: Impossible – Fallout” jako francuska policjantka)

Francuska aktorka – Alix Bénézech, wciela się w rolę paryskiej policjantki, przyłapującej Ethana Hunta, Augusta Walkera, Benji’ego Dunna i Luthera Stickella w trakcie operacji mającej na celu pojmanie Solomona Lane’a.

Podobnie jak w przypadku uroczej dziewczyny z londyńskiego sklepu muzycznego, znanej z piątej odsłony sagi, czyli „Mission: Impossible – Rogue Nation”, nie poznajemy imienia francuskiej policjantki, a jej czas ekranowy również oscyluje wokół kilku minut. Przyglądając się bacznie tej ujmującej przedstawicielce prawa, można przyjąć, iż ma około dwudziestu pięciu lat. Sądząc po jej pewnych ruchach, bezbłędnej obsłudze broni i komunikatach wypowiadanych głośno i wyraźnie, na pewno nie uchodzi w swojej profesji za „żółtodzioba”, lecz docenianą funkcjonariuszkę. Kobieta nie boi się starcia z aż czterema mężczyznami znacznie większymi od siebie, co świadczy o sporej odwadze i doświadczeniu zawodowym, a mimika twarzy policjantki – wykrzywiona w grymasie spowodowanym stresem – mówi jedno: ze mną nie ma żartów.

Postać paryskiej policjantki wprowadza najwięcej dramatyzmu, jeśli brać na warsztat całą szóstą część cyklu i choć nie dochodzi tutaj do strzelaniny, pościgów samochodowych czy tych z wykorzystaniem helikoptera, tak scena z jej udziałem powoduje ciarki na skórze, a nawet moment wzruszenia. Ponadto cały przytoczony fragment pokazuje dobitnie, że Hunt nie jest typem brytyjskiego szpiega, znanego wszystkim jako James Bond, traktującego swojego czasu kobiety jak zabawki, ale kimś w rodzaju opiekuna, który nawet przypadkowo spotkanej, obcej osobie będzie chciał ocalić życie. W zasadzie nie ma się też co dziwić głównemu bohaterowi cyklu, gdyż paryska funkcjonariuszka – swoją odwagą i profesjonalizmem – zrobiła na tajnym agencie nie lada wrażenie.

Jej najlepsza sentencja: „Stać! Zostań tam, gdzie jesteś! Nie ruszać się! Pokażcie ręce!”.

15. Vanessa Kirby („Mission: Impossible – Fallout”, „Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One” jako Alanna Mitsopolis, pseudonim: Biała Wdowa)

Kolejna kobieta na tej liście, brytyjska aktorka – Vanessa Kirby jako Alanna Mitsopolis – wciela się w rolę światowej klasy przemytniczki broni i pośredniczki we wszystkim tym, co przynosi kolosalne zyski, ale jest jednocześnie trudne zarówno do zdobycia, jak i późniejszego sprzedania. Posługuje się przydomkiem Biała Wdowa. Wykorzystuje swoje powiązania społeczne nie tylko w celach zarobkowych, ale przede wszystkim po to, by wyjść cało z opresji. Do jej pierwszego spotkania z Huntem dochodzi podczas wielkiej imprezy połączonej z balem charytatywnym w Grand Palais, w Paryżu, gdzie amerykański tajny agent przyjmuje tożsamość niejakiego Johna Larka, z którym przemytniczka zawarła wcześniej umowę odnośnie sprzedania rdzeni plutonu. Kobieta, nie będąc do końca pewna, czy aby jej kontrahent jest tym, za kogo faktycznie się podaje, w porozumieniu ze swoim starszym bratem – Zolą, obmyśla plan wystawiający Hunta na poważną próbę, a schwytany przed dwoma laty terrorysta – Solomon Lane, okaże się kluczem do całej zagadki.

Biała Wdowa ma dwadzieścia dziewięć lat. Jest nie tylko wybitną przemytniczką i pośredniczką w niebezpiecznych interesach, ale również filantropką, a niepozorny wygląd kobiety daje jej przewagę nad klientami podczas skomplikowanych i nerwowych transakcji. Wieloaspektowe umowy zawiera zarówno w nocnych klubach, jak i za dnia – w centralnych punktach wielkich europejskich stolic. To kobieta zmanierowana, kontaktowa, a kiedy jakiś mężczyzna wpadnie jej w oko, jak chociażby Hunt w paryskim Grand Palais, pozwoli sobie nawet na niewinny flirt, choć z drugiej strony na tyle odważny, by dać znać obiektowi swoich uczuć, że ten ją pociąga. Pomimo młodego wieku przeprowadza transakcje niczym stary, doświadczony wyjadacz, lecz w przeciwieństwie do swoich leciwych odpowiedników jest zawsze uśmiechnięta i sprawia wrażenie, jakby cała ta sytuacja była jedną wielką zabawą.

Biała Wdowa, jak wskazuje pseudonim kobiety, kocha jasne barwy, przez co w swoich idealnie skrojonych strojach prezentuje się niczym anioł, któremu jednak zdecydowanie bliżej do tej piekielnej strony niż bram nieba. Przemytniczka, choć cechuje się spokojnym usposobieniem, a w chwilach wzmożonego napięcia potrafi posłużyć się nawet ironią nieadekwatną do sytuacji, jest osobą niezwykle niebezpieczną i nieprzewidywalną. Świadczy o tym chociażby nóż, jaki ukrywa za frywolną białą podwiązką, który następnie wbija w samo serce jednemu z napastników atakujących Hunta. Wspomniane narzędzie jest dość oryginalne, gdyż to tak zwany „motylek”, wyróżniający się specyficznym sposobem zamknięcia ostrza w uchwycie. Biała Wdowa, analogicznie jak w przypadku bezpośredniej walki, zachowuje się na gruncie targających nią uczuć, kiedy spotyka bowiem Hunta na paryskim Quai de Seine, nie czeka na ruch z jego strony, tylko agresywnie całuje go w usta. Nie jest to bynajmniej oznaką zakochania, lecz spełnieniem cielesnej zachcianki, a że tajny agent nie pozostaje obojętny na ten zaskakujący gest, kobieta może poczuć się wygraną.

Biała Wdowa jest postacią szczególną jeszcze z jednego powodu, jej matką jest bowiem „Max”, znana z pierwszej odsłony sagi „Mission: Impossible”. Rodzicielka, choć nie widać tego w filmach z serii, przekazała córce wszelkie instrukcje na temat tego, jak należy zachować się w danej sytuacji, a wiadra cynizmu wylane swojego czasu przez nią na agentów i terrorystów, z pewnością zapisała Alannie w testamencie. Biała Wdowa, podobnie jak jej matka, kocha paradoksy, lecz jedno wie na pewno – najlepsze interesy robi się podczas różnego rodzaju wojen.

Jej najlepsza sentencja: „ Jak większość z was wie, jestem tylko pośrednikiem. Łączę kupującego i sprzedającego – czasem dla pieniędzy, czasem dla informacji, ale przede wszystkim… dla przyjaźni. Chcę tylko, żeby wszyscy się dogadywali – zwłaszcza ze mną. Ale świat się zmienia. Prawda znika. Nadchodzi wojna”.

16. Hayley Atwell („Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One” jako Grace)

Kolejna kobieta Ethana Hunta, brytyjska aktorka – Hayley Atwell jako Grace – zostaje wynajęta przez pewną tajemniczą osobę do kradzieży połowy bezcennego klucza, który w połączeniu ze swoją drugą częścią otworzy bliżej nieokreślony system, zwany Bytem. Złodziejka poznaje głównego bohatera serii w stolicy Zjednoczonych Emiratów Arabskich – Abu Zabi. Z początku nie ufa nowo poznanemu mężczyźnie, a co gorsza, kompletnie nie zdaje sobie sprawy, jak ta osobliwa koneksja wpłynie na jej przyszłe losy. Kiedy już para dojdzie do porozumienia i zacznie darzyć się głębokim zaufaniem, Grace dostanie szczególną propozycję. Co wówczas zrobi? Czy dołączy do sprzymierzeńców, z Huntem na czele, czy da się omamić i wejdzie na drogę przestępstwa?

Grace ma czterdzieści jeden lat. W przeciwieństwie do Nyah Nordoff-Hall nie dokonuje zuchwałych kradzieży przy pomocy specjalistycznego sprzętu, lecz pozbawia swoje ofiary cennych surowców przy bezpośrednim kontakcie. Mówiąc bardziej szczegółowo, kobieta to wybitny kieszonkowiec, o czym Hunt przekonuje się już przy pierwszej styczności z nią. Ta wysoce wyspecjalizowana, przebiegła i ponadprzeciętnie inteligentna złodziejka jest bowiem na tyle zaradna i sprytna, że nawet najlepszemu agentowi Impossible Mission Force nie raz daje się we znaki, w konsekwencji wyprowadzając go w pole. Świadczy o tym chociażby ucieczka kobiety na lotnisku, w Abu Zabi, a jej drugie spotkanie z Huntem – w Rzymie, utwierdzi jedynie szpiega w przekonaniu, że oto znalazł godnego siebie przeciwnika, a raczej czynnik motywacyjny.

Grace, pomimo tego, iż jest złodziejką najwyższej klasy, ma dobre usposobienie i kiedy już obdarzy kogoś zaufaniem, nie odstąpi go na krok. Oprócz lojalności, jaką odznacza się względem swoich partnerów, cechuje się ponadto dużym poziomem odwagi, a w chwilach wzmożonego napięcia samodzielnie przejmuje inicjatywę. Nie lubi być przykuwana kajdankami, zwłaszcza do ręki nieznanego jej przedstawiciela płci męskiej i choć jest bezbłędnym kierowcą, woli jednak, kiedy to mężczyzna prowadzi wehikuł. Od sportowych pojazdów, które tak bardzo kocha, znana z trzeciej części „Mission: Impossible” – Zhen Lei, ceni starsze modele o niewielkim rozmiarze, jak chociażby żółty Fiat 500. Najbardziej jednak ubóstwia policyjne radiowozy, czego dowodem jest egzemplarz, jaki kradnie włoskim funkcjonariuszom w Rzymie.

Jeśli chodzi o garderobę, preferuje klasykę, a biała koszula, w połączniu z delikatnie opinającymi jej nogi spodniami do żakietu, są tego wyraźnym potwierdzeniem. Ma piękną, przyjemną aparycję, niezmąconą najmniejszą skazą, zaś jej duże piwne oczy potrafią zahipnotyzować w najmniej oczekiwanym momencie, jak chociażby podczas karkołomnej ucieczki z pociągu, który lada moment runie w przepaść. Hunt zobaczy wówczas w Grace to, czego nie dostrzegł wcześniej, czyli pełne zaangażowanie kobiety w przydzieloną misję.

Jej najlepsza sentencja: „Nawet mnie nie znasz”.

17. Pom Klementieff („Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One” jako Paris)

Ostatnia kobieta Ethana Hunta, francuska aktorka – Pom Klementieff jako Paris – to wysokiej klasy najemniczka, wynajęta przez niejakiego Gabriela w celu zdobycia obu połówek bezcennego klucza, służącego poznaniu tajemnicy bliżej nieokreślonego systemu, zwanego Bytem. Ponadto dodatkowym zadaniem tej bezwzględnej łowczyni głów jest zlikwidowanie głównego bohatera cyklu i partnerującej mu złodziejki imieniem Grace.

Paris ma trzydzieści siedem lat. Obok bezlitosnej Sabine Moreau, znanej z czwartej odsłony cyklu – „Mission: Impossible – Ghost Protocol”, to najbardziej brutalna i nieczuła damska postać z całej serii. Jest wybitną wojowniczką, lubiącą ekstremalne formy przemocy i choć jej drobna sylwetka nie wskazuje na to, kobietę cechuje ponadprzeciętna siła i sprawność. Ponadto ta bezkompromisowa łowczyni głów wykazuje się wytrzymałością godną najsilniejszych mężczyzn oraz okrucieństwem nieadekwatnym do swojej subtelnej aparycji, a argument, jaki za tym przemawia, to chociażby walka pomiędzy nią a Huntem w ciemnej, wąskiej uliczce, w Wenecji. Oprócz świetnej kondycji i wysokiego poziomu niehumanitarności względem obiektów zleconych do likwidacji, Paris charakteryzuje introwertyczne podejście do życia, gdyż najemniczka nic nie mówi, zaś o prawidłowym odczytaniu emocji bezwzględnej zabójczyni świadczy grymas malujący się na jej twarzy w zależności od sytuacji.

Paris potrafi nie tylko odeprzeć natarcie ze strony kilku napastników atakujących w tym samym momencie, ale również prowadzić pojazdy mechaniczne wszelkiego typu, a do jej ulubionych należy opancerzona, czarna furgonetka, jaką tarasuje samochody stojące na drodze. Jeśli nie ma pod ręką sprawnego wehikułu, wykorzystuje swój ulubiony rodzaj broni przeznaczony do walki wręcz, czyli zarówno ołowianą rurę, którą traktuje Hunta podczas walki w Wenecji, jak i katanę, będącą dla niej nie tylko rekwizytem służącym do obrony, lecz przede wszystkim elementem idealnie pasującym do okrycia wierzchniego.

Paris ubiera się bowiem na tyle oryginalnie, że wspomniany rodzaj japońskiego miecza doskonale koreluje z jej stylowymi marynarkami. Garderoba najemniczki nie zrobiłaby jednak odpowiedniego wrażenia, gdyby nie jasne blond włosy i nadmiar białego pudru, jakim traktuje większą część swojej twarzy. Wydaje się że wspomniany zabieg naraża Paris na ośmieszenie, lecz w zestawieniu z jej przenikliwym spojrzeniem działa na korzyść łowczyni głów, budząc szacunek u przeciwników. Za inspirację posłużyła tutaj postać „Księżycowego Pierrota”, autorstwa belgijskiego pisarza – Alberta Girauda.

Paris, pomimo tego, iż jest lodowatą zabójczynią, w przeciwieństwie do Sabine Moreau potrafi wykazać się współczuciem, o czym świadczy chociażby fakt ocalenia Hunta i Grace podczas katastrofy w pociągu. Do dziś nie wiadomo, czy najemniczką kierował argument, iż w Wenecji to główny bohater serii darował jej życie, czy może akt złośliwości wobec Gabriela za zdradę, jakiej ten dopuścił się względem swojej podwładnej.

Jej najlepsza sentencja: brak, gdyż w przypadku Paris liczą się czyny, a nie słowa.

***TA WIADOMOŚĆ ULEGNIE SAMOZNISZCZENIU ZA PIĘĆ SEKUND***