Natalie Wood – dziewczyna buntownika
Natalie Wood była ikoną amerykańskiego kina lat 50/60. XX wieku, które budziło się z konserwatywnego uśpienia do obyczajowej rebelii. Piękna brunetka o rosyjskich korzeniach stworzyła niezapomniane kreacje aktorskie w takich hollywoodzkich klasykach, jak: Buntownik bez powodu, Wiosenna bujność traw czy West Side Story. Gwiazda miała na swoim koncie trzy nominacje do Oscara i rzesze fanów. Niestety, jak niejedna prawdziwa legenda, odeszła z tego świata tragicznie i za wcześnie…
Natalie Wood – devushka
Natalie Wood (właściwie Natalja Nikołajewna Zacharienko) przyszła na świat 20 lipca 1938 roku w San Francisco. Była dzieckiem rosyjskich imigrantów, dzięki czemu mówiła płynnie w ich języku. Miała młodszą siostrę o imieniu Lana, która również została aktorką. Obie dziewczynki dorastały w duchu religii prawosławnej i były jej wierne w dorosłym życiu.
Natalie stawiała pierwsze kroki przed kamerą już jako czterolatka. Przyszłą gwiazdę wypatrzył reżyser Irving Pichel, który obsadził ją w swoim filmie Happy Land (1943) i przez parę następnych lat informował rodziców o castingach będących szansą dla ich charyzmatycznej córki. Dziewczynka szybko zaczęła pojawiać się na ekranie w towarzystwie największych hollywoodzkich gwiazd tamtego okresu. Zagrała między innymi: w dramacie Na zawsze (reż. I. Pichel, 1946) z Claudette Colberte i Orsonem Wellesem, filmie świątecznym Cud na 34 ulicy (reż. George Seaton, 1947) z Edmundem Gwennem (w roli świętego Mikołaja) i Maureen O’Harą oraz w melodramacie fantasy Duch i pani Muir (reż. Joseph L. Mankiewicz, 1947) z Rexem Harrisonem i Gene Tierney.
Natalie Wood – gwiazda „coming of age”
Natalie Wood i James Dean w filmie Buntownik bez powodu
Jako nastolatka Natalie Wood stała się ikoną filmów o tematyce dorastania (ten spowszedniały w dzisiejszych czasach nurt, w latach 50. XX wieku stanowił absolutną nowość!). Aktorka zapracowała na ów status przede wszystkim dzięki bardzo udanemu występowi w Buntowniku bez powodu (reż. Nicholas Ray, 1955), gdzie zagrała wybrankę serca tytułowego bohatera granego przez Jamesa Deana. Swoją pozycję gwiazdy kina młodzieżowego Wood ugruntowała wybitną i przejmującą kreacją „chorej z miłości” nastolatki w Wiosennej bujności traw (reż. Elia Kazan) z początku lat 60., w której partnerował jej Warren Beatty. Za te obie role artystka została nominowana do Oscara. W międzyczasie zagrała jeszcze białą dziewczynę porwaną przez Komanczów w uznanym westernie Poszukiwacze (reż. John Ford, 1956) z Johnem Wayne’em.
W kolejnych latach szóstej dekady XX wieku Natalie Wood nadal obsadzano w filmach, w których jej młodzieńcza energia i uroda grały pierwszoplanową rolę. Jednym z takich obrazów był West Side Story (reż. Jerome Robbins, Robert Wise, 1961) – adaptacja broadwayowskiego musicalu będącego uwspółcześnioną wersją Romea i Julii. Niedługo potem Wood dała kolejny taneczno-wokalny popis w Cygance (reż. Mervyn LeRoy, 1962), jednak produkcja nie odniosła tak spektakularnego sukcesu, jak West Side Story.
Innymi wartymi uwagi filmami z Natalie Wood, które nakręcono w szalonych latach 60. i które idealnie wpisywały się w tę epokę, są: komediodramat Romans z nieznajomym (reż. Robert Mulligan, 1963) ze Steve’em McQueenem (za który aktorka otrzymała kolejną nominację do Oscara), komedia romantyczna Samotna dziewczyna i seks (reż. Richard Quine, 1964) z Tonym Curtisem czy komedia przygodowa Wielki wyścig (reż. Blake Edwards, 1965) z T. Curtisem i Jackiem Lemmonem.
Natalie Wood w filmie Wiosenna bujność traw
Lata dojrzałe w karierze Natalie Wood
Na początku siódmej dekady XX wieku Natalie Wood urodziła pierwsze ze swoich dwojga dzieci (córeczkę o imieniu Natasza), które pochodziło z jej związku małżeńskiego z producentem i scenarzystą filmowym Richardem Gregsonem i od tej pory artystka zwolniła tempo pracy, aby poświęcić się rodzinie. Do jej sporadycznych występów należały głównie te w telewizji. Wood pojawiła się między innymi w kolejnej adaptacji sztuki Tennessee’ego Williamsa Kotka na gorącym blaszanym dachu (reż. Robert Moore, 1976) i miniserialu Stąd do wieczności (reż. Buzz Kulik, 1979), za który została uhonorowana Złotym Globem.
Ostatnim obrazem z udziałem Natalie Wood był thriller science fiction Burza mózgów (reż. Douglas Trumbull, 1983). Film wszedł do kin po blisko dwóch latach od pogrzebu aktorki.
Natalie Wood – śmierć Ofelii
Dwudziestego ósmego listopada 1981 roku 43-letnia Natalie Wood udała się w rejs jachtem na Catalina Island ze swoim ówczesnym mężem – aktorem Robertem Wagnerem, z którym stawała na ślubnym kobiercu dwa razy. Na pokładzie łodzi znajdował się jeszcze inny gwiazdor kina – Christopher Walken oraz kapitan Dennis Davern. Kobieta utonęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Jej ciało znaleziono następnego dnia rano.
Rozwiązanie zagadki śmierci Natalie Wood utrudniają sprzeczne zeznania świadków. Zdaniem niektórych na jachcie pomiędzy małżonkami doszło do kłótni, co ostatecznie zakończyło się morderstwem. Robert Wagner przyznał się do sprzeczki z żoną, ale zaprzeczył, jakoby pozbawił ją życia. Według koronera zajmującego się sprawą, po małżeńskiej awanturze aktorka zdecydowała się powrócić łodzią ratunkową na ląd i utonęła przez przypadek. Jednak jej siostra wskazuje na fakt, iż Natalie całe życie panicznie bała się wody i nigdy nie odważyłaby się wsiąść do pontonu sama. Inna teoria mówi o tym, że zamroczona alkoholem kobieta wypadła za burtę. Pomimo upływu wielu lat od tamtego feralnego dnia śledztwo w sprawie prawdziwej przyczyny śmierci niezapomnianej gwiazdy X muzy pozostaje otwarte…
Literatura:
Hoffmann Henryk, Hoffman Katarzyna, Hoffman-Napieralska Beata (red.), Leksykon gwiazd kina amerykańskiego, Agencja Producentów Filmowych, Warszawa 2006.
