Top 10 – czego (być może) nie wiesz o Dustinie Hoffmanie

Dustin Hoffman to jeden z najwybitniejszych aktorów w historii kina. Zaistniał w Hollywood, gdy minęła moda na przystojnych amantów, a wraz z Nową Falą przyszedł czas na aktorstwo kreacyjne i aktorów charakterystycznych. Na przestrzeni dekad Dustin Hoffman stworzył wiele znakomitych kreacji, wypowiedział wiele legendarnych kwestii, otrzymał siedem nominacji do Nagrody Akademii, zwyciężając dwukrotnie. Biografia aktora pełna jest niezwykłych zbiegów okoliczności, niespodziewanych zwrotów akcji, zdarzeń i spotkań, które wpłynęły na osobowość Dusty’ego. Oto kilka (być może) zaskakujących informacji na temat życia i zawodowych osiągnięć wielkiego Dustina Hoffmana:

Czego nie wiesz o Dustinie Hoffmanie

1. Dustin Hoffman był zakompleksionym młodym człowiekiem.

Wstydził się swojego wydatnego nosa i zębów (nauczył się uśmiechać z zaciśniętymi ustami), a przede wszystkim przejmował się niskim wzrostem – ma 167 centymetrów wzrostu. Z powodu całego szeregu kompleksów Dustin Hoffman nie chciał przyjąć roli w kultowym Absolwencie Mike’a Nicholsa, uważając, że Bena Braddocka powinien zagrać aktor klasycznie przystojny, na przykład Robert Redford. Ostatecznie przyjął propozycję Nicholsa, a Absolwent otworzył Hoffmanowi drzwi do kariery filmowej. Ciekawe, co pomyślała wówczas ciotka Dustina, która parę lat wcześniej stwierdziła: ,,Nie możesz zostać aktorem, ty w ogóle nie jesteś przystojny’’.

2. Gene Hackman, Robert Duvall i Dustin Hoffman przyjaźnią się od lat.

Dustin poznał Hackmana w Pasadena Playhouse, gdzie obaj zdobywali aktorskie szlify. Później Gene wyruszył do Nowego Jorku, z czasem Dusty podążył jego śladem. Przez pewien czas mieszkał u Hackmana – spał na składanym łóżku w kuchni, przy lodówce. Wkrótce trzej początkujący aktorzy: Hoffman, Hackman i Duvall zamieszkali razem, wspierając się nawzajem w trudnych chwilach. Z czasem wszyscy odnieśli sukces, a zawiść czy rywalizacja nigdy nie zniszczyły pięknej męskiej przyjaźni. W 1988 roku Dustin odebrał Oscara za rolę w filmie Rain Man, pokonując Hackmana nominowanego za Missisipi w ogniu. Gene szczerze gratulował przyjacielowi.

3. Dustin Hoffman imał się różnych zajęć, nim dostał pierwszą rolę.

Młody aktor wyruszył do Nowego Jorku, marząc o karierze na scenach Broadwayu. Okazało się, że do Wielkiego Jabłka codziennie przybywało wielu ambitnych i utalentowanych aktorów. Konkurencja była duża, a ceny na Manhattanie dość wysokie. Dustin nigdy nie porzucił aktorskich planów, ale musiał z czegoś żyć.

Pierwsze lata w Nowym Jorku spędził pracując m.in. w fabryce girland hawajskich, jako akompaniator w studiu baletowym, nocny stróż, kelner, pielęgniarz w szpitalu psychiatrycznym (to doświadczenie wykorzystał podczas pracy nad rolą w filmie Rain Man), urzędnik w kostnicy, niańka, stenotypista i sprzedawca zabawek w domu towarowym.

4. Wypadek podczas randki opóźnił rozwój kariery i sprawił, że Hoffman uzależnił się od środków przeciwbólowych.

Dustin długo czekał na swoją aktorską szansę. Wreszcie znany reżyser, Ulu Grosbard, zaproponował młodemu aktorowi interesującą rolę w sztuce The subject was roses… Tuż po pierwszych próbach Dustin miał wypadek, którego konsekwencje okazały się bardzo poważne. Dustin obiecał pewnej dziewczynie, że przyrządzi dla niej swoją specjalność – pieczeń wołową na oleju. Wszystko, co się wydarzyło tamtego wieczoru, działo się szybko, a Hoffman postępował bez zastanowienia.

Zaczęło się od tego, że rzucił na rozgrzany olej cały kawał wołowiny. Nastąpiła istna eksplozja – prawdopodobnie od nadmiaru wody w mięsie. W ciągu paru sekund płomienie pokryły ręce Dustina i sporą część kuchni. Aktor ochronił dziewczynę, potem próbował gasić pożar, nie mając do dyspozycji ani gaśnicy, ani wody.

Dziewczyna wezwała mieszkającego po sąsiedzku lekarza, który sam nie był w stanie wiele zrobić dla
poparzonego chłopaka. Dustin nie chciał jechać do szpitala, ponieważ obawiał się, że zmuszono by go do pozostania tam co najmniej przez parę dni, a to uniemożliwiłoby uczestniczenie w próbach.

Przez blisko tydzień Hoffman stawiał się w teatrze i wytrwale pracował, pomimo ogromnego bólu. Sam zmieniał sobie opatrunki, dość nieumiejętnie, i nikomu nie powiedział, jak poważne i rozległe były oparzenia. Gdy podczas jednej z prób zemdlał, bezzwłocznie wezwano karetkę i zabrano go do szpitala. Nie tylko stwierdzono poparzenia trzeciego stopnia, ale i zakażenie krwi. Później Hoffman przeczytał w swojej karcie chorobowej mrożące krew w żyłach stwierdzenie „stan krytyczny”. Musiał przejść operację, czekało go też długie i bolesne leczenie. Podczas pobytu w szpitalu dostawał demerol na uśmierzenie bólu. Nawet cztery dawki dziennie. Rekonwalescencja trwała ponad miesiąc, walka z uzależnieniem od środków przeciwbólowych – znacznie dłużej. Podczas pobytu w szpitalu Hoffman stracił prawie piętnaście kilo.

Po powrocie do teatru dowiedział się, że rolę, w którą włożył tyle wysiłku i dla której gotów był na największe poświęcenie, dostał Walter McGinn.

5. Po sukcesie Absolwenta Dustin Hoffman musiał stanąć w kolejce po zasiłek.

Film Mike’a Nicholsa zdobywał świetne recenzje. Debiutujący na wielkim ekranie Hoffman zwrócił uwagę krytyków. „Niski aktor o wielkim nosie i małych oczach, wyglądający jak uosobienie porażki, dzięki swemu nędznemu wyglądowi dla młodego pokolenia został zwycięzcą” – tak o Hoffmanie pisano w “Parade”. Dustin Hoffman nie czuł jednak słodyczy zwycięstwa. Powrót do Nowego Jorku nie był fortunny. Z honorarium zostały marne grosze, w teatrze nie czekano na Dustina z otwartymi ramionami, delikatnie mówiąc.

Doszło do tego, że Hoffman musiał ustawić się w kolejce po zasiłek i z pełną pokorą pobierał trzydzieści pięć dolarów tygodniowo. Był aktorem, który odniósł sukces – łącznie z uzyskaniem nominacji do najbardziej prestiżowej nagrody w świecie filmu. Mimo to nie przejął gwiazdorskiego stylu życia. Wciąż zajmował niewielkie mieszkanie na Dolnym Manhattanie. Znosił tam znajdowane na ulicy stare przedmioty, samodzielnie montował regały na książki, wieszał półki.

Żył bardzo skromnie i czekał na kolejne propozycje ról filmowych czy teatralnych. Był ambitny i wolał głodować, czekając na interesującą ofertę, niż znów zagrać młodego, zagubionego chłopaka, jakim był Ben Braddock. W 1969 wystąpił w Nocnym kowboju, tworząc jedną z ciekawszych kreacji w swojej karierze. Za rolę utykającego cwaniaka z Manhattanu Dustin otrzymał kolejną nominację do Oscara. Warto było uzbroić się w cierpliwość

6. Scenarzysta Tootsie, tworząc postać Michaela Dorsey’a, wzorował się na Hoffmanie.

Głównym bohaterem komediodramatu Tootsie, w reżyserii Sydneya Pollacka, jest Michael Dorsey – mieszkający w Nowym Jorku aktor o niebywałym talencie i niebywale trudnym charakterze. Wypisz, wymaluj – Dustin za młodu. Gdy Dustin Hoffman przybył do Nowego Jorku, długo czekał na swoją szansę. Gdy powierzano mu mniejsze lub większe role na Broadwayu, dawał się poznać jako aktor nadzwyczaj utalentowany, pracowity, szalenie wymagający wobec siebie i innych, uparty, nieco chimeryczny.

Nie gwiazdorzył. Cechowało go niemal chorobliwe dążenie do perfekcji. Ponadto Dusty cały czas walczył ze swoimi kompleksami i próbował stłumić lęk przed porażką. Niekiedy wywoływało to wybuchy złości albo przygnębienie. O tym jednak nie wspominano tak często, jak o perfekcjonizmie, gotowości do ciężkiej pracy i wielkiej aktorskiej pasji. Gdy Larry Gelbart i Barry Levinson pisali scenariusz Tootsie, głównym bohaterem ich filmu był de facto Dustin Hoffman: nowojorski aktor chwytający się różnych prac, zafascynowany swoim zawodem, pomagający młodszym kolegom w doskonaleniu warsztatu, gotów na wszystko, by móc pracować i dążący do aktorskiej perfekcji.

7. Ma szczególny sentyment do dramatu Śmierć komiwojażera.

Dustin Hoffman przeczytał Śmierć komiwojażera mając szesnaście lat. Ten wybitny dramat Artura Millera zrobił na Hoffmanie wielkie wrażenie. Dziennikarka Mary Brenner zauważyła, że Hoffman zawsze miał sentyment do tej sztuki, a może była to wręcz obsesja? Dustin wyznał, że w Śmierci komiwojażera dostrzegł po prostu portret własnej rodziny, najpierw widząc w głównym bohaterze swojego ojca, później – samego siebie. W 1984 roku Hoffman wystąpił jako Willy Loman, tytułowy komiwojażer, w broadwayowskiej wersji dramatu. W 1985 zagrał tę samą rolę w ekranizacji telewizyjnej. Otrzymał Nagrodę Emmy oraz Złoty Glob.

8. Frustrację związaną z trwającym rozwodem wykorzystał w pracy.

Dustin Hoffman zagrał główną rolę w Sprawie Kramerów, głośnym filmie Roberta Bentona, jednym z pierwszych amerykańskich obrazów podejmujących temat rozwodu i rozpadu rodziny. W tamtym czasie trwające dziesięć lat małżeństwo Hoffmana z aktorką Anne Byrne chyliło się ku upadkowi. Para wychowywała dwie córki: Karinę (dziecko Anne z pierwszego związku) oraz Jeannę.

Podczas pracy na planie Sprawy Kramerów Dustin otrzymał pozew rozwodowy. Podobno powiedział: ,,Okay, wykorzystam to w filmie’’. Istotnie, w filmowego Teda Kramera tchnął cały swój gniew, frustrację i rozżalenie. Wykorzystując własne emocje stworzył znakomitą, nagrodzoną Oscarem kreację. Z Anne Byrne rozwiódł się w 1980 roku, a wkrótce oboje założyli nowe rodziny. Aktor ma czworo dzieci z drugą żoną, Lisą Gottsegen.

9. Rodzice Dustina marzyli o Hollywood.

Gdy w 1980 Dustin roku przyjął z rąk Jane Fondy Oscara za swoją rolę w Sprawie Kramerów, zwrócił się do Lillian i Harry’ego Hoffmanów: ,,Chciałbym podziękować moim rodzicom…za to, że nie stosowali antykoncepcji’’. Te słowa rozbawiły wszystkich, a rodziców wzruszyły. Oboje marzyli o karierach w Hollywood. Harry Hoffman był pracownikiem technicznym wytwórni Columbia, a przez całe życie pragnął być reżyserem. Gdy odwiedzał syna na planie Absolwenta, udzielał Mike’owi Nicholsowi ,,cennych’’ rad.

Z kolei Lillian zawsze interesowała się gwiazdami Hollywood i marzyła o sławie. Choć sama nie odniosła sukcesu, pokładała nadzieje w swoich chłopcach: Dustinie (który otrzymał imię na cześć Dustina Farnuma – słynnego tancerza i aktora kina niemego) oraz starszym, Ronaldzie. Była niezwykle dumna z Dusty’ego i jego zawodowych osiągnięć. Towarzyszyła synowi podczas ceremonii wręczenia Oscarów w 1980 roku.

10. Dustin Hoffman jest aszkenazyjskim Żydem.

Gdy koledzy pytali Dustina: ,,Ej, ty! Jesteś Żydem?’’, ten cierpliwie odpowiadał: ,,Jestem Amerykaninem’’. Tak artykułował swoje prawdziwe odczucia, to była jego tożsamość. Nie odpowiadało mu bycie Żydem – czuł, że to jeszcze bardziej oddalało go od chrześcijańskich rówieśników, stanowiących większość. I tak czuł się jak autsajder, z wielu powodów. Chciał być katolikiem, żeby bardziej pasować do kolegów z klasy i z sąsiedztwa. Później chęć zostania gojem wywoływała wyrzuty sumienia.

Lillian i Harry, w przeciwieństwie do rodzin, w których dorastali, nie byli szczególnie religijni. Ich synowie zostali obrzezani, ale nie mieli bar micwy. W tradycji żydowskiej to ważna uroczystość, podczas której trzynastoletni chłopiec zostaje oficjalnie uznany za pełnoletniego i przystępuje do społeczności jako dorosły.

Zimą Lillian, zamiast smażyć pączki i latkes (placki ziemniaczane) – tradycyjne przysmaki przygotowywane na żydowskie święto Chanuka, dekorowała dom i ubierała choinkę. Nie można powiedzieć, że Hoffmanowie wyrzekli się swoich korzeni (byli aszkenazyjskimi Żydami, potomkami imigrantów z ternów obecnej Ukrainy i Rumunii) , ale z czasów dzieciństwa Dustin z pewnością lepiej zapamiętał wręczane na Gwiazdkę prezenty niż zabawę dreidlem (popularna gra żydowska). Hoffmanowie obchodzili żydowskie święta wybiórczo, pamiętając przede wszystkim o Pesach. Dopiero po wielu latach Dustin zbliżył się nieco do judaizmu i powiedział, ze jedną z niewielu rzeczy, których żałuje jest to, że nie opanował języka hebrajskiego.

Udostępnij “Top 10 – czego (być może) nie wiesz o Dustinie Hoffmanie” swoim znajomym.

Literatura:

Jeff Lenburg,Dustin Hoffman – Hollywood’s antihero, iUniverse 2001.