Top 5 – najlepsi ojcowie w historii kina
Ojcowie – odważni, opiekuńczy, oddani i, przede wszystkim, kochający, stali się podziwianymi bohaterami literackimi oraz filmowymi. Co to znaczy ,,być dobrym ojcem”? Odpowiedź możemy znaleźć w poniższym zestawieniu.
Najlepsi filmowi ojcowie
1. Guido Orefice – Życie jest piękne (La vita e bella, 1997, reż Roberto Benigni)
Bohaterem filmu Życie jest piękne jest Guido Orefice – Włoch z domieszką żydowskiej krwi, który przybywa do małego, toskańskiego miasteczka, pragnąc otworzyć własną księgarnię. W międzyczasie zakochuje się w pannie z wyższych sfer. Część filmu, w której Guido walczy o względy Dory jest przezabawna. Gdy następuje przeskok w czasie i na świecie jest już kilkuletni syn Guida i Dory, pojawia się też pewien niepokój – oto w prowincjonalnym miasteczku daje się odczuć narastający antysemityzm.
Jak wytłumaczyć małemu dziecku sytuację społeczną i okrucieństwo wojny? Guido potrafi. Jak sprawić, by pobyt w obozie koncentracyjnym nie był dla malucha traumatycznym przeżyciem? O tym jest znakomita część filmu i właśnie ten wątek czyni obraz Benigniego wyjątkowym, poruszającym i niezapomnianym.
Guido, zesłany wraz z synem i wujem do obozu koncentracyjnego, ukrywa małego Giosué w baraku i przedstawia mu obozową rzeczywistość jako grę, w której nagrodą jest czołg. Ojciec przez cały czas wykorzystuje swoją wyobraźnię, poczucie humoru oraz inteligencję, znajdując krzepiące odpowiedzi na wszystkie pytania swojego syna.
Życie jest piękne, w reżyserii Roberto Benigniego, który był także odtwórcą głównej roli, to wzruszająca, słodko-gorzka opowieść o woli przetrwania i potędze ojcowskiej miłości.
2. Atticus Finch – Zabić drozda (To kill a Mockingbird, 1962, reż. Robert Mulligan)
Zabić drozda to ekranizacja znakomitej, uhonorowanej nagrodą Pulitzera powieści autorstwa Harper Lee. Akcja toczy się na Amerykańskim Południu, w Alabamie lat 30. Głównym bohaterem filmu jest Atticus Finch. To szanowany przez lokalną społeczność prawnik. Jako wdowiec samotnie wychowuje dwójkę dzieci – syna Jema i dziewczynkę zwaną ,,Scout’’. Atticus jest ojcem mądrym, sprawiedliwym, dającym wsparcie i okazującym zrozumienie. Stanowi autorytet. Dzieci szanują jego wiedzę, znajomość prawa i prezentowany przez Fincha kodeks wartości.
Podczas rozprawy sądowej Atticus reprezentuje czarnoskórego mężczyznę oskarżonego o gwałt na białej kobiecie. Wie, że to niesprawiedliwy zarzut, podyktowany rasistowskimi uprzedzeniami. Prawnik wierzy w równość oraz sprawiedliwość i nie boi się o nie walczyć – na Południu wymaga to nie lada odwagi.
Atticus Finch to wspaniały ojciec i dobry człowiek, który postępuje zgodnie ze swoimi szlachetnymi przekonaniami, wskazując dzieciom właściwy kierunek. Harper Lee stwierdziła, że grając Atticusa, Gregory Peck miał możliwość zagrania samego siebie. Kreacja stworzona przez Pecka w Zabić drozda została nagrodzona Oscarem.
3. Ted Kramer – Sprawa Kramerów (Kramer vs. Kramer, 1979, reż Robert Benton)
Sprawa Kramerów to adaptacja książki Avery’ego Cormana. Jest to jeden z pierwszych filmów podejmujących tematykę rozwodu i rozpadu rodziny. To obraz kameralny, wyprodukowany bez hollywoodzkiego rozmachu. Odniósł sukces dzięki mistrzowskiej reżyserii, scenariuszowi oraz znakomitym kreacjom aktorskim: Dustina Hoffmana, kilkuletniego Justina Henry’ego oraz Meryl Streep.
Głównym bohaterem jest Ted Kramer, którego poznajemy jako ambitnego, kreatywnego pracownika agencji reklamowej, odnoszącego kolejne sukcesy zawodowe. Gdy żona postanawia opuścić dom, zostawiając pod opieką Teda ich małego syna, Kramer staje przed wyzwaniem znacznie większym niż jakiekolwiek zlecenie w branży reklamowej. Grany przez Dustina Hoffmana bohater musi poznać swoje dziecko, zrozumieć istotę rodzicielstwa, poznając wszystkie jego smaki. Ted nie jest idealnym rodzicem, ponieważ w prawdziwym życiu nie ma idealnych ojców czy matek.
Ted Kramer to człowiek, któremu czasem brak cierpliwości, który zapomina, że dziecko to tylko dziecko. Jest jednak jednocześnie ojcem odpowiedzialnym, skłonnym do poświęceń i kompromisów, potrafiącym przearanżować swoje życie, by znalazło się w nim miejsce na rodzicielstwo. Przede wszystkim Kramer bezgranicznie kocha swojego syna. Choć z początku wydawało się to niemożliwe, z czasem uczy się jak z Billym rozmawiać, jak okazywać mu zainteresowanie i troskę, jak organizować wspólny czas. Doskonale rozumie, że bycie rodzicem to sztuka wyboru, a sukces zależy od mądrego ustalenia życiowych priorytetów.
Sprawa Kramerów to film o wielkim znaczeniu społecznym – zwraca uwagę na rolę ojca w życiu dziecka i podkreśla, że ojciec nie musi być rodzicem gorszym czy mniej istotnym niż matka. Dustin Hoffman otrzymał za swoją rolę Oscara.
4. Włóczęga – Brzdąc (The Kid, 1921, reż. Charlie Chaplin)
Charlie Chaplin był gwiazdą komedii slapstickowych, tworzonych przez słynnego Macka Sennetta. Jeszcze za czasów współpracy z ,,królem komedii’’ Charlie stworzył swoją słynną postać – romantycznego dżentelmena w meloniku. Włóczęga był także bohaterem filmów, które Chaplin tworzył po odejściu od Sennetta. Historycy kina twierdzą, że Charlie ,,uczłowieczył komedię’’. To stwierdzenie nie jest pozbawione sensu. Istotą chaplinowskiego komizmu nie było pośliźnięcie na skórce od banana. Oczywiście nie mogło zabraknąć humoru, ale komedie Chaplina także wzruszały i skłaniały do refleksji. Ukazywały ludzkie emocje, dylematy i troski codziennego życia. Znakomitym przykładem jest Brzdąc.
W filmie z 1921 Włóczęga znajduje porzucone niemowlę i, po dłuższej chwili wahania, postanawia się nim zaopiekować. W ciągu pięciu lat między Włóczęgą a małym Johnem tworzy się silna więź. Rozumieją się bez słów (cenna umiejętność w czasach kina niemego), potrafią współpracować, troszczą się o siebie nawzajem. Włóczęga uczy brzdąca życiowej zaradności. Gdy opieka społeczna chce zabrać Johna do sierocińca, Włóczęga walczy o chłopca. Film Chaplina zwraca uwagę, że więzy krwi nie muszą być warunkiem sine qua non ojcostwa (czy rodzicielstwa w ogóle) w najpełniejszym rozumieniu tego słowa: ojcowskiego oddania, opieki, miłości.
W Brzdącu Charlie Chaplin stworzył znakomity duet z siedmioletnim Jackiem Cooganem. Połączyła ich serdeczna przyjaźń. Charlie, który do pracy nad filmem przystąpił w kilka tygodni po śmierci swojego pierworodnego syna, traktował Coogana jak własne dziecko. Utrzymywali kontakt przez wiele lat.
5. Sam Bowden – Przylądek strachu (Cape Fear, 1962, reż. J.Lee Thompson)
Przylądek strachu to adaptacja powieści The Executioners, pióra Johna D. MacDonalda. Reżyserii podjął się mistrz suspensu, Alfred Hitchcock. Zrezygnował jednak z projektu po burzliwej dyskusji z producentami. Zadanie powierzono J. Lee Thompsonowi, nominowanemu rok wcześniej za reżyserię filmu Działa Navarony. Premiera Przylądka strachu miała miejsce parę miesięcy po wejściu do kin obrazu Zabić drozda. W obu produkcjach główną rolę zagrał Gregory Peck – hollywoodzki symbol szlachetnego charakteru.
Bohaterem Przylądka strachu jest Sam Bowden – prawnik, przykładny mąż i troskliwy ojciec nastoletniej córki. Gdy po ośmiu latach wychodzi z więzienia psychopata i gwałciciel, Max Cady (doskonała rola Roberta Mitchuma), rodzinie Bowdenów zaczyna grozić śmiertelne niebezpieczeństwo. Cady odnajduje Sama Bowdena i daje do zrozumienia, że pamięta, kto przyczynił się do wydania wyroku skazującego.
Prawnik początkowo nie bierze sobie tego do serca, jednak szybko orientuje się, że kryminalista stanowi realne zagrożenie dla niego, jego żony, córki, a nawet psa. Bowden jest gotów na wszystko, by ochronić swoją rodzinę. Dobry i łagodny człowiek, stając na straży bezpieczeństwa swoich bliskich, gotów jest zapomnieć o kodeksie etycznym i szlachetnych ideałach. Jest niczym waleczny lew, broniący swojej lwicy i młodych.
Najlepsi ojcowie w historii kina byli dla swoich dzieci przewodnikami, mentorami, oddanymi opiekunami. Stawali w obronie synów i córek, uczyli odróżniać dobro od zła i byli gotowi do wielkich poświęceń. Każdy ojciec, który potrafi tak kochać, jest prawdziwym bohaterem.
