Lillian Gish – anielska muza Davida Griffitha

Lillian Gish amerykańska aktorka

Lillian Gish, fot. 1917 r. [Noble Skuld The Legend Killer]

Lillian Gish, amerykańska aktorka, to jedna z najbardziej rozpoznawalnych gwiazd kina niemego, muza Davida Griffitha. Do historii kina przeszła przede wszystkim jako ucieleśnienie skrzywdzonej niewinności – ikona melodramatu. Jasnowłosa piękność o dziewczęcej urodzie i wdzięku stworzyła kreacje niezwykle poruszające.

 

Lillian Gish urodziła się w 1893 roku w Springfield w stanie Ohio. Już w wieku sześciu lat występowała na deskach teatru. W 1912 roku zobaczył ją David Griffith, który od razu dał Gish angaż w filmie An Unseen Enemy. W tym samym roku aktorka zagrała jeszcze między innymi w The One She Loved i My Baby. Lillian Gish dzięki rolom u Griffitha bardzo szybko stała się czołową gwiazdą przemysłu filmowego, a jej pozycja była porównywalna z Mary Pickford.

Złote lata Lillian Gish

Lilian Gish - The Birth of a Nation

Lillian Gish w Narodzinach narodu

Bez wątpienia jednymi z najważniejszych filmów w karierze Lillian Gish były Narodziny narodu (The Birth of a Nation1915) i Nietolerancja (1916). Oba uznawane są za arcydzieła Davida Griffitha, a także kamienie milowe w rozwoju form kinowego montażu. Sama Gish świetnie wypadła również w rolach granych pod koniec lat 20. XX w, zwłaszcza w Idylli w dolinie szczęścia (1919) oraz w Złamanej llii. Ta ostatnia jest klasycznym melodramatem, w którym Gish gra nastoletnią dziewczynę, Lucy, brutalnie traktowaną przez ojca. Jej doli bez skutku próbuje ulżyć młody Chińczyk, bez pamięci zakochany w bohaterce. Co ciekawe, aktorka nie chciała zagrać roli nastolatki, ale rola ta należy do najlepszych w całym jej dorobku, a film Davida Griffitha to najlepszy melodramat swojej epoki.

Lilian Gish amerykańska aktorka na okładce

Lillian Gish

Tytułowa “złamana lilia” może być interpretowana dwojako. Określenie to pasuje bowiem zarówno do tragicznej doli Lucy, jak i historii miłości Żółtego Człowieka. Melodramatem była również Męczennica miłości (1920), historia kobiety, której życie zostaje zniszczone przez urodzenie nieślubnego dziecka.

Z tego filmu pochodzi słynna scena, przedstawiająca nieprzytomną Annę Moore (Lillian Gish) płynącą rwącą rzeką na fragmencie zamarzniętej kry. Co ciekawe, śnieg i lód były w filmie jak najbardziej autentyczne, a aktorka wykazała się odwagą, kręcąc to niebezpieczne ujęcie. Mimo wskazanych walorów Męczennica miłości nie należy do najlepszych filmów Davida Griffitha. Decyduje o tym przede wszystkim złe rozłożenie akcentów moralnych. Mimo wszystko nieślubne dziecko nawet w tamtych czasach nie oznaczało aż tak strasznej tragedii.

Lillian Gish w Męczennicy miłości

Lillian Gish w filmie Męczennica miłości, 1920 r.

 Lillian Gish i jej aktorski kryzys

Pierwsza połowa lat 20. nie przyniosła Lillian Gish żadnych ról. W karierze aktorki zaznaczył się wyraźny kryzys. Przełom przyniósł 1926 rok i filmy Cyganeria oraz Szkarłatna litera. Był to również czas wielkich zmian na dużym ekranie, w filmie zagościł bowiem dźwięk. W 1933 roku Gish zagrała w His double life, a następnie zniknęła na dziesięć lat.

Lilian Gish - The Night of the Hunter, Dwie sieroty

Lillian Gish w filmie Dwie sieroty

Lillian Gish – powrót w wielkim stylu

Na ekrany Lillian Gish powróciła w 1943 roku (Komandosi atakują o świcie i Top Man). W 1946 roku została nominowana do Oscara za rolę drugoplanową w westernie Pojedynek w słońcu Kinga Vidora. Jednym z najważniejszych filmów w jej karierze okazał się świetny thriller Noc myśliwego (The Night of the Hunter) w reżyserii, doceniony przez krytykę i publiczność. Jej ostatnim filmem były Sierpniowe wieloryby (1987).

Lillian Gish zawsze była oddaną przyjaciółką swojego mistrza Griffitha. Odwiedzała go i opiekowała się nim nawet wtedy, gdy wszyscy o nim zapomnieli, aż do jego śmierci w 1946 roku. Sama aktorka nigdy nie wyszła za mąż; zmarła w wieku 99 lat w Nowym Jorku w 1993 roku.

Avatar photo

Agnieszka Czarkowska-Krupa

Redaktor Naczelna i Wydawca portalu Oldcamera.pl, dr nauk humanistycznych UJ, autorka książki "Paraboliczność w polskiej prozie historycznej lat 1956 – 1989" (Semper, 2014). Współautorka i redaktorka książki “Twarze i maski. Ostatni wielcy kochankowie kina” (E-bookowo, 2021). Miłośniczka kina i literatury. Pisała w książkach zbiorowych: "Podmiot w literaturze polskiej po 1989 roku. Antropologiczne aspekty konstrukcji", pod red. Żanety Nalewajk, (Elipsa, 2011) oraz "Etyka i literatura", pod red. Anny Głąb (Semper, 2014). Ma na swoim koncie prestiżowe publikacje dla Polskiej Akademii Nauk (“Ruch Literacki”), artykuły w czasopismach naukowych (“Tekstualia”, “Zeszyty Naukowe KUL”), periodykach artystycznych (“FA-art”) i w portalach internetowych. Pracowała jako wykładowca akademicki w Instytucie Mediów i Dziennikarstwa w Wyższej Szkole Teologiczno-Humanistycznej, gdzie pełniła również funkcje promotora i recenzenta prac dyplomowych. Prywatnie mama Sebastiana i Olgi.