Sharon Tate – anielica pokonana przez diabła
Cechowały ją anielska uroda i łagodne usposobienie. Prasa widziała w niej następczynię Marilyn Monroe. Życie amerykańskiej żony Romana Polańskiego zakończyło się w okrutny sposób i w najmniej spodziewanym momencie. Jednak oprócz wstrząsającej historii śmierci 26-letniej Sharon Tate, na uwagę zasługuje jej obiecująca kariera w przemyśle filmowym.
Sharon Tate: od nieśmiałej dziewczyny do aktorki
Jasnowłosa Sharon Tate urodziła się 24 stycznia 1943 roku w teksańskim Dallas. Była najstarszą z trzech córek oficera Paula Tate’a i jego żony, Dorris. Choć przyszła gwiazda dorastała w kochającej rodzinie i od najmłodszych lat głośno zachwycano się jej urodą, całe życie brakowało jej pewności siebie. Jak przekonywała Sharon, powodem tego stanu rzeczy były częste przeprowadzki w dzieciństwie, do których ona i jej bliscy byli zmuszeni ze względu na charakter pracy jej ojca. Ciągłe zmiany szkół spowodowały, że dopiero podczas kilkuletniego pobytu we Włoszech, stojącej u progu dorosłości Tate udało się nawiązać pierwsze prawdziwe przyjaźnie.
To właśnie dzięki nowemu towarzystwu, nieśmiała Sharon (wcześniej marząca o studiowaniu psychiatrii i dorabiająca jako modelka) odważyła się statystować na planie zdjęciowym hollywoodzkiego filmu kręconego pod słońcem Italii Przygody młodego człowieka (1962, reż. Martin Ritt) z Paulem Newmanem w roli głównej. Dziewczyna natychmiast połknęła haczyk. Bijące od niej piękno i świeżość błyskawicznie pomogły jej zdobyć kolejną niewielką rólkę – w Barabaszu (1961, reż. Richard Fleischer), w którego postać wcielił się Anthony Quinn. Po tym epizodzie 18-latka wiedziała już, czym chce się zajmować w przyszłości i postanowiła wrócić do swojej ojczyzny, gdzie początkowo objawiła się jako aktorka serialowa.
Sharon Tate w filmie Oko diabła
Z kolei pierwszym filmem Sharon Tate był brytyjski horror Oko diabła (1966, reż. J. Lee Thompson). Kobieta zagrała w nim czarującą młodą wiedźmę, która wraz z bratem granym przez Davida Hemmingsa odprawia przerażające, pogańskie rytuały. W obrazie wystąpili także inni uznani aktorzy ze Zjednoczonego Królestwa – Deborah Kerr i David Niven, którzy nie kryli swojego podziwu dla debiutantki oraz wróżyli jej wielki sukces.
Sharon Tate i miłość – spotkanie z Romanem Polańskim
Pojawienie się pięknej Sharon Tate na ekranie natychmiast przysporzyło jej wielbicieli zarówno wśród widzów, jak i kolegów z branży. Na początku swojej kariery gwiazda spotykała się między innymi z francuskim aktorem Philippe’em Forquetem oraz stylistą fryzur Jay’em Sebringiem. O ile związek z tym pierwszym okazał się dla Sharon traumatycznym przeżyciem (mężczyzna nie szczędził wobec niej rękoczynów), o tyle z drugim – zakończył się bliską przyjaźnią.
Swoją największą miłość aktorka poznała latem 1966 roku w Londynie, kiedy to została przedstawiona Romanowi Polańskiemu przez producenta Martina Ransohoffa jako idealna kandydatka do roli w jego horrorze komediowym Nieustraszeni pogromcy wampirów (1967). Młodzi nie zakochali się w sobie od razu, choć kombinacja ponadprzeciętnej urody i inteligencji blondynki zaimponowała Polańskiemu („Nie przypominała typowego kociaka made in Hollywood” – pisał w swojej autobiografii [1984]). Dopiero podczas pracy na planie między aktorką i reżyserem zaczęło kiełkować uczucie, które przypieczętowali aktem ślubu 20 stycznia 1968 roku. „Uwielbiam wszystko, co ma związek z Tobą, nigdy nie czułam się tak szczęśliwa” – pisała świeżo upieczona mężatka w listach do swojego ukochanego.
Sharon Tate i Roman Polański w filmie Nieustraszeni pogromcy wampirów
Niemal w tym samym czasie Sharon zaczęła odnosić sukcesy również na polu zawodowym – została wyróżniona nominacją do Złotego Globu dla „najbardziej obiecującej nowej aktorki” za dramat muzyczny Dolina lalek (reż. Mark Robson, 1967).
Sharon Tate – beztroskie życie na Cielo Drive i szalone lata 60.
Zgodnie z duchem epoki dzieci-kwiatów Sharon Tate i Roman Polański wiedli swobodną obyczajowo egzystencję oraz – aż nazbyt lekkomyślnie – gościli na frywolnych przyjęciach pod swoim dachem każdego, kto miał na to ochotę. Już krótko po ślubie z reżyserem Dziecka Rosemary (1968) aktorka musiała nauczyć się przymykać oko na jego zdrady dla zachowania statusu quo. Jednak jej siostra, Debra, broni dziś swojego szwagra: „To był czas rewolucji seksualnej i wielu żyło w ten sposób. Sharon była mu całkowicie oddana, bardzo się kochali. Mawiała, że czasami jest trudno, czasami wspaniale, i to sprawia, że życie jest bardziej interesujące”.
Kiedy pod koniec 1968 roku Tate zaszła w ciążę, perspektywa bycia ojcem wpierw przeraziła Polańskiego. Po oswojeniu się z tą wiadomością zainwestował jednak w pokaźnych rozmiarów posiadłość na Cielo Drive w Beverly Hills, a podekscytowana zbliżającym się porodem Sharon jeździła po mieście w poszukiwaniu ubranek dla ich maleństwa.
Sharon Tate w filmie Dolina lalek
Na dłuższy czas przed przewidywanym terminem rozwiązania para podróżowała jeszcze w sprawach służbowych po Europie, aż pewnego dnia w Londynie aktorka pożegnała się ze swoim ukochanym i wsiadła na pokład statku płynącego do Ameryki. Jak wspominał tę chwilę Roman: „Kiedy trzymałem ją w ramionach, przemknęła mi przez głowę absurdalna myśl: nigdy już jej nie zobaczę. Gdyby nic się nie wydarzyło, prawdopodobnie zapomniałbym o tym przeczuciu, ale utkwiło mi w pamięci na całe życie”…
Gdzie diabeł mówi dobranoc… – morderstwo Sharon Tate
Była upalna noc, 9 sierpnia 1969 roku. Po powrocie z kolacji w meksykańskiej restauracji Sharon Tate spędzała czas w domu ze swoimi przyjaciółmi – producentem filmowym Wojciechem Frykowskim, jego dziewczyną Abigail Folger oraz Jay’em Sebringiem.
Nagle na teren posiadłości wtargnęło trzech młodych ludzi należących do sekty Charlesa Mansona: Tex Watson, Patricia Krenwinkel i Susan Aktins. Czwarta członkini sekty – Linda Kasabian – siedziała w samochodzie na czatach. Tex przeciął drut telefoniczny, aby nikt z zamieszkujących na Cielo Drive nie zdołał wezwać pomocy. Jego pierwszą ofiarą padł 18-letni znajomy dozorcy posesji, Steven Parent, który właśnie wybierał się w drogę powrotną do swojego domu. Chłopakowi został zadany cios nożem oraz otrzymał cztery strzały z pistoletu. Efekt: śmierć na miejscu.
Gdy grupa Mansona przekroczyła próg willi, Watson zauważył drzemiącego na kanapie Frykowskiego i powitał go słowami: „Jestem diabłem i przyszedłem tu robić diabli interes!”. Chwilę później Susan i Patricia znalazły Sharon i Jay’a w głębi domu i skrępowały ich sznurem. Były kochanek aktorki prosił kobiety, aby darowały życie ciężarnej, jednak w odpowiedzi dosięgła go kula. W tym samym czasie Frykowskiemu i Fogler udało się wydostać z „piekła”; niestety zostali zamordowani przez Watsona i Krenwinkel w ogrodzie. Gwiazda filmowa pertraktowała z „diabłem”: „Dajcie mi dwa tygodnie, a potem mnie zabijecie. Pozwólcie tylko żyć dziecku!”. Nieporuszona Atkins zadała jej szesnaście ran nożem, z czego pięć okazało się śmiertelnych.
Zszokowany Roman Polański przyleciał na miejsce zbrodni tak szybko, jak tylko mógł. Na drzwiach do jego domu „wyglądającego jak wiejski dworek w ogrodzie pełnym kwiatów”, gdzie razem z Sharon i ich dzieckiem miał wieść dostatnie i szczęśliwe życie, spostrzegł namalowany krwią ukochanej napis „PIG” (z ang. „świnia”).
Pogrzeby wszystkich ofiar odbyły się 13 sierpnia 1969 roku. Sprawcy masakry wraz z ich religijnym przywódcą zostali postawieni przed wymiarem sprawiedliwości dopiero późną jesienią, kiedy to zatrzymana pod zarzutem innego zabójstwa Susan Atkins pochwaliła się swoim udziałem w „dokonaniach” na Cielo Drive koleżankom z celi.
Dzisiaj pozostaje jedynie snuć przypuszczenia: Co by było, gdyby udało się zapobiec tej okrutnej zbrodni, jak w filmie Pewnego razu… w Hollywood (2019) Quentina Tarantino? Czy Sharon Tate odniosłaby wielki sukces jako aktorka i stała się „Catherine Deneuve Ameryki”? Czy występowałaby w kolejnych obrazach Romana Polańskiego? Kim zostałby ich syn? Co, gdyby…?
Literatura:
Kobus Justyna, Wygrać Hollywood. Przegrać życie. 14 wersji życia gwiazd kina, Zysk i S-ka, Poznań 2018.
