Jean Harlow – sława w kolorze platyny
Jean Harlow, fot. MGM Studios, 1935 r.
Zmarła w wieku zaledwie 26 lat, ale żyła niezwykle intensywnie. Zdążyła zdobyć status gwiazdy i trzykrotnie wyjść za mąż. Blond włosy i białe długie suknie podkreślające figurę stały się znakami rozpoznawczymi Jean Harlow.
Jean Harlow – gwiazdka o arystokratycznym rodowodzie
Jean Harlow (właśc. Harlean Harlow Carpenter) urodziła się w 1911 roku w Kansas City. Pochodziła z rodziny o arystokratycznych korzeniach. Małżeństwo jej rodziców zostało skojarzone z powodów finansowych i nie należało do udanych. Gdy Jane miała 11 lat rodzice się rozwiedli, a matka, która zawsze marzyła o karierze aktorskiej, postanowiła zamieszkać z córką w Hollywood. Wkrótce okazało się jednak, że kobieta popadła w finansowe tarapaty i przyszła gwiazda wróciła więc wraz z matką do rodzinnego domu.
Wkrótce Jean Harlow zachorowała na szkarlatynę, a powikłania tej choroby dawały znać o sobie przez całe jej późniejsze życie. Bakteria zaatakowała bowiem nerki nastoletniej Jean. Harlow uczęszczała do szkoły z internatem w Chicago, gdzie poznała zamożnego Chucka McGrew, syna producenta leków. W wieku zaledwie 16 lat Jean wyszła za niego za mąż. Małżonkowie zamieszkali w miejscu wymarzonym przez młodą Harlow, czyli w Hollywood.
To dało aktorce możliwość wejścia w środowisko filmowe. Podobno pierwszą rolę dostała przypadkiem – podwoziła swoją koleżankę-aktorkę na przesłuchanie i została zauważona przez reżysera z wytwórni Fox. W 1928 roku podpisała swój pierwszy kontrakt z wytwórnią Hal Roach Studios. Wedle plotki, dziadek Harlow, przerażony jej zapędami do kariery aktorskiej, wydziedziczył ją z testamentu, ale podobno potem zmienił zdanie w tej kwestii. Przez rok aktorka zagrała kilka małych ról i rozwiodła się z mężem. Przybrała też pseudonim artystyczny Jean Harlow od nazwiska panieńskiego swojej matki. Wreszcie nadeszła propozycja, która przyniosła jej wielką sławę.
Jean Harlow, fot. Harvey White, “Time Magazine” 1935 r.
Jean Harlow – blond włosy podbijają Hollywood
Jean Harlow została dostrzeżona przez łowcę talentów, który pracował dla Howarda Hughesa. Reżyser kręcił w tym czasie zapowiadający się na wielki hit film Aniołowie piekieł, w którym początkowo miała zagrać Greta Nissen. Niestety, dzieło zaczęło powstawać jeszcze w niemej epoce filmu, kiedy zaś wprowadzenie dźwięku ujawniło skandynawski akcent gwiazdy, twórcy zastanawiali się nad jej zmianą. Wybór padł na Jean Harlow, dziewczynę o platynowych włosach. Ten szczegół aparycji młodej aktorki okazał się bardzo znaczący, Hughes oparł na nim bowiem niemal całą kampanię marketingową filmu. Reżyser wpadł na pomysł zorganizowania konkursu fryzjerskiego na uzyskanie identycznego koloru włosów jak odtwórczyni głównej roli.
Koncept przyjął się znakomicie, niemal wszystkie kobiety w Ameryce zapragnęły ufarbować swoje włosy na platynowy blond. Co więcej, owej histerii towarzyszyło wiele „wypadków przy pracy” – niejedna kobieta straciła fryzurę podczas nieudanej koloryzacji, co tylko przysporzyło popularności Harlow, której nadano przydomek „Blond Paniki”.
Tak oto gwiazda Jean Harlow zaczęła wschodzić na firmamencie Hollywood. W kolejnym filmie, Wróg publiczny nr 1 (1931), aktorka wcieliła się w dziewczynę gangstera. Co ciekawe, w prywatnym życiu również związała się wówczas z mężczyzną prowadzącym nieczyste interesy. Longy Zwillman, bo o nim mowa, gdy kariera młodej gwiazdy zaczęła blednąć, zmusił dyrektora studia Columbia do podpisania z nią kontraktu na dwa filmy. W ten sposób powstała Platynowa blondynka (1931) i Trzy rozsądne dziewczyny (1932).
Jean Harlow, fot. George Hurrell, 1933 r.
Potem Jean Harlow ponownie zagrała kobietę mafiosa w filmie Miejski brutal (1932), a także odbyła długą trasę estradową, podczas której zdobywała coraz liczniejsze grono fanów. Dzięki owym zabiegom aktorce udało się podpisać kontrakt z MGM Louisa B. Mayera, mimo że początkowo właściciel był niechętny Harlow, uważając ją za synonim tandety i wulgarności.
Wszystkie skandaliczne związki Jean
Kariera Harlow w MGM była przesądzona. Wschodząca gwiazda wyszła bowiem za Paula Berna, wpływowego producenta filmowego. Aktorka miała wówczas 21 lat, małżonek był zaś od niej ponad dwukrotnie starszy. Paradoksalnie jednak małżeństwo to było świetnym posunięciem wizerunkowym. Gwiazda, dotąd uważana za bezlitosną łowczynię męskich serc, która, jak głosiły plotki, nie nosiła bielizny, wreszcie się ustatkowała. Jednocześnie odbyła się premiera głośnego filmu z Jean Harlow – Żona z drugiej ręki (1932). Przez pewien czas Harlow zmieniła nawet kolor włosów – ciemny rudy miał symbolizować przemianę gwiazdy w dojrzałą kobietę.
Zaledwie dwa miesiące po głośnym ślubie doszło jednak do tragedii. Paul Bern został odnaleziony martwy w swoim domu w Beverly Hills. Śledztwo wykazało, że było to samobójstwo. Przy ciele mężczyzny odnaleziono list pożegnalny do żony, w którym przepraszał ją za „wyrządzone krzywdy”. Jean Harlow przebywała w tym czasie u swoich rodziców, co wykluczało jej ewentualny udział w śmierci męża. Oczywiście takie wydarzenie mogło rzucić poważny cień na przyszłość aktorki w Hollywood, wytwórnia zadbała jednak o to, by gwiazda wyszła z tego cało. Podczas toczącego się śledztwa pojawiły się wątki stawiające Harlow w roli ofiary. Okazało się bowiem, że Paul Bern był bigamistą – cały czas pozostawał w związku z aktorką Dorothy Millette. Ponadto, co jeszcze ciekawsze, podczas oględzin ciała mężczyzny odkryto u niego niedorozwój narządów płciowych, sugerujący jego niezdolność do pożycia małżeńskiego.
Jean Harlow nie musiała zatem bardzo długo odgrywać roli zrozpaczonej wdowy. Wdała się w romans z żonatym pięściarzem, Maksem Baerem. Po raz kolejny wytwórnia, aby uciszyć plotki o niestosownym zachowaniu gwiazdy, zaaranżowała małżeństwo aktorki z operatorem filmowym Haroldem Rossonem. Związek rozpadł się po ośmiu miesiącach. Kolejną miłością Harlow był William Powell, znany aktor.
Jean Harlow – Kaprys platynowej blondynki
Jean Harlow i Clark Gable w filmie Hold Your Man
W 1932 roku do kin wszedł film Victora Fleminga Kaprys platynowej blondynki (Red Dust), z Jean Harlow i Clarkiem Gable’em w rolach głównych. Dzieło to stało się wielkim przebojem i ugruntowało gwiazdorską pozycję aktorki w Hollywood. Akcja filmu rozgrywa się w Wietnamie, na plantacji kauczuku Dennisa Carsona. Mężczyzna romansuje z dwiema kobietami – bezpruderyjną Ventine (Jean Harlow) i stateczną brunetką, Barbarą Willis (Mary Astor). Ta druga, mimo że posiada męża, nie pozostaje obojętna na męskiego Carsona. Ostatecznie jednak romans Barbary dzięki współpracy całej trójki nie wychodzi na jaw. Oczywiście nieprzypadkowo wydarzenia rozgrywają się w egzotycznej scenerii. Ma ona niejako usprawiedliwiać odejście od norm moralnych cywilizowanego świata.
Kolejne filmy bazujące na seksapilu Harlow to Wybuchowa blondynka i Dziewczyna z Missouri. Po 1934 roku zaś, kiedy całe hollywoodzkie kino znalazło się pod okiem słynnego kodeksu Haysa, obrazy z blond aktorką musiały być dużo bardziej stonowane. Takie też okazały się Żona czy sekretarka oraz Romantyczna pułapka (1936). Ten drugi obraz zdobył nominację do Oscara i pozwolił Harlow na ukazanie pełni talentu.
Przedwczesna śmierć Jean Harlow
W maju 1937 roku na planie filmu Saratoga, w którym aktorka występowała wspólnie z Clarkiem Gable’em, niespodziewanie zasłabła. Początkowo sądzono, że przyczyną złego samopoczucia Harlow jest grypa, okazało się jednak, iż nerki gwiazdy odmówiły posłuszeństwa. Aktorka zmarła 7 czerwca 1937 roku na mocznicę. Do dziś nie wiadomo dokładnie, czy była ona spowodowana powikłaniami po przebytej w dzieciństwie szkarlatynie. Jedna z hipotez głosi, że nerki Jean Harlow uległy uszkodzeniu pod wpływem oparów z farby do włosów. Tak oto platynowy kolor fryzury amerykańskiej gwiazdy stał się zatem wymownym symbolem jej kariery, jako tajemnica jej wzlotu i upadku.
Literatura:
K. Connolly, Mroczna historia Hollywood, przeł. M. Wyrwas-Wiśniewska, Ożarów Macowiecki 2014.
A. Lewicki, Seks i Dziesiąta Muza, Wrocław 2011.
A. H. Petersen, Skandale złotej ery Hollywood, przeł. M. Skowron, Kraków 2015.
