21 Jump Street – przepustka do kariery Johnny’ego Deppa

 

Tytuł: “21 Jump Street” (serial TV)

Lata produkcji: 1987 – 1991

Obsada: Johnny Depp, Richard Grieco, Michael DeLuise, Peter DeLuise, Michael Bendetti, Dustin Nguyen, Holly Robinson Peete

 

W latach osiemdziesiątych seriale policyjne cieszyły się dużą popularnością w Stanach Zjednoczonych. Wystarczy wspomnieć chociażby o „Policjantach z Miami”. W 1987 roku, dopiero raczkująca telewizja Fox zaproponowała widzom produkcję pt. „21 Jump Street”. Serial miał być skierowany przede wszystkim do młodych odbiorców. Podejmował on trudne tematy, które były związane z problemami wchodzących w dorosłość nastolatków. To właśnie „21 Jump Street” sprawiło, że Johnny Depp stał się wielką gwiazdą i na dobre rozpoczął swoją karierę.

Nieoczywiste początki Johnny’ego Deppa

Dziś Johnny Depp jest jednym z najbardziej popularnych aktorów w Hollywood. Jednak tak naprawdę to przypadek, brak środków do życia i uroda, sprawiły że stanął po raz pierwszy przed kamerą. Pierwotnie Depp pragnął święcić sukcesy jako muzyk, był nawet członkiem kilku podziemnych zespołów, ale żaden z nich nie przebił się ponad lokalną scenę. Muzyczne marzenia artysta odbije sobie z nawiązką dopiero po wielu, wielu latach. Dzieciństwo Deppa nie było usłane różami. Skomplikowana relacja z rodzicami, częste przeprowadzki, alienacja w środowisku rówieśniczym .

Aktor nie skończył nawet szkoły średniej, poniekąd wybierając życie na ulicy, gdzie często działał na bakier z prawem. Depp podejmował się pojedynczych, krótkotrwałych prac np. jako telemarketer, sprzedawca długopisów, jednak artysta nie potrafił nigdzie zagrzać dłużej miejsca. Niespodziewanym aniołem stróżem na życiowej drodze Johnny’ego stał się Nicolas Cage. Bratanek Coppoli marzył o karierze aktorskiej i zachęcił nowo poznanego kolegę do spróbowania swoich sił w tej dziedzinie. To Cage poinformował Deppa o castingu do filmu o roboczym tytule „Koszmar z ulicy wiązów” Wesa Cravena. Ostatecznie Johnny otrzymał rolę Glena, jednakże nie w związku z umiejętnościami aktorskimi, ale wyglądem. Craven szukał do tej roli przyszłego bożyszcza nastolatek. Kiedy reżyser pokazał swojej córce i jej koleżankom zdjęcia młodzieńców, którzy przyszli na casting, dziewczyny prawie jednogłośnie wybrały Johnny’ego Deppa.

Dzięki zrządzeniu losu i urodzie, Depp po raz pierwszy stał się aktorem. Dwudziestolatkowi od razu spodobało się granie, a raczej możliwość zarobienia sporych pieniędzy za, jak to sam ujął, „wygłupianie się przed kamerą”. Brak doświadczenia aktorskiego dawał o sobie jednak znać i choć Depp wziął kilka prywatnych lekcji aktorstwa, przez kolejne trzy lata nie mógł liczyć na sensowne oferty. Udało mu się dostać drugoplanową rolę w hitowym „Plutonie” Oliviera Stone’a. Niestety, ostatecznie jego postać w montażu została praktycznie wycięta. Epizod w operze mydlanej „Hotel” (odcinek z Deppem można zobaczyć na YouTube) i serialu kryminalnym „Lady Blue” nie zmieniły marginalnej pozycji aktora w branży. Jedyną większą propozycją jaką aktor otrzymał była rola Jacka Marshalla w młodzieżowej komedii erotycznej pt. „Wakacje w kurorcie”. Jednak tej kreacji, podobnie jak epizodu w telewizyjnej produkcji „Słow Burn”, aktor po latach mocno się wstydził i zabraniał umieszczać tych tytułów w oficjalnej filmografii. Pod koniec 1986 roku na biurko Johnny’ego trafił scenariusz pilota zatytułowanego „21 Jump Street”. Depp nie chcąc wiązać się na dłużej z jednym projektem, bez wahania odrzucił propozycję. Jego miejsce zajął Jeff Yagher, który zagrał tytułowego bohatera w pilotażowym odcinku zrealizowanym na potrzeby zamkniętych pokazów.

Yagher jako Tom Hanson nie porwał jednak widzów. Zaniepokojeni producenci postanowili postawić wszystko na jedną kartę i jeszcze raz przekonać Deppa, aby rozważył ich ofertę. Tym razem im się to udało. Choć aktor nigdy nie ukrywał, że przyjął rolę Toma Hansona jedynie z powodu regularnych 45 tysięcy dolarów za odcinek, które miały wpływać na jego konto. Haczyk był jednak taki, że w pierwotnej umówie, niepokorny artysta zobowiązał się podpisać kontrakt aż na sześć lat, aby później rok w rok próbować się z niej wydostać. Wszystkie wcześniejsze sceny z Jeffem Yagherem zostały nakręcone jeszcze raz, już z udziałem Johnny’ego Deppa, po czym serial wszedł w etap postprodukcji. Premierowy odcinek „21 Jump Street” zostały nadany przez telewizję Fox 12 kwietnia 1987 roku.

„21 Jump Street”: sezony 1, 2 – czasy licealne, okres świetności serialu

Tom Hanson świeżo po skończeniu szkoły policyjnej trafia do służby na ulicy. Jednak jego młodzieńcza, delikatna twarz nie wzbudza poważania ani u przestępców ani u kolegów z pracy. Niezdarność bohatera podczas jednej z rutynowych akcji, doprowadza do tego, że Tom otrzymuje polecenie dołączenia do jednostki „21 Jump Street”, gdzie młodzi policjanci wyglądający na licealistów prowadzą śledztwa na ternie szkół. Choć Tom jest przeciwny takiemu obrotowi sprawy, ostatecznie pod naciskiem przełożonego, zgłasza się na posterunek „21 Jump Street”. Na miejscu poznaje swoich współtowarzyszy: Douga Penhalla (Peter DeLuise), Judy Hoffs (Holly Robinson)i Harry’ego „Ioki” Trumana (Dustin Nguyen) , a także oryginalnego, hippisowskiego szefa Richarda Jenko (Frederic Forrest). Postać kapitana Jenko od szóstego odcinka zostaje zastąpiona przez kapitana Adama Fullera (Steven Williams).

Pierwsze dwa sezony serialu są zdecydowanie najlepsze i najmocniej nawiązują do pierwotnego pomysłu. Przez większość odcinków jesteśmy świadkami, jak działający pod przykrywką policjanci próbują rozwiązać problemy uczniów i nauczycieli. Poszczególne epizody podejmowały wiele ważnych problemów m.in.: narastający problem z AIDS, nastoletnie ciąże, narkotyki, uzależnienia, przestępstwa dokonywane przez małoletnich, molestowanie seksualne, rasizm, przemoc domowa.

Osobiście polecam odcinki: 1×05, 1×09, 1×13, 2×05, 2×06, 2×08, 2×09, 2×13, 2×18. Szczególnie wartym zobaczenia jest trzynasty epizod drugiego sezonu. To jeden z najlepszych, a zaraz najbardziej wzruszających i dołujących odcinków w całym serialu. Na uwagę zasługuje świetna kreacja Johnny’ego Deppa jako opiekującym się chorym na AIDS nastolatkiem. W ramach ciekawostki dodam, że już w drugim odcinku pierwszego sezonu pojawił się polski wątek. Judy musi zaopiekować się dziewczyną, która przyleciała do Stanów z Polski.

Na początku epizodu pojawiają się nawet nawiązania do prawdziwych postaci jak Wojciech Jaruzelski. Dziewczyna ma na imię Nadia, a twórcy nie wystawiają Polakom zbyt dobrego świadectwa. Nastolatka przez cały odcinek romansuje z nowo poznanymi chłopakami, ostatecznie wyznając Judy, że musi znaleźć męża, dzięki któremu otrzyma amerykańskiej obywatelstwo i nie będzie musiała wracać do komunistycznego kraju. W „21 Jump Street” w epizodach mogliśmy zobaczyć takie przyszłe aktorskie sławy jak m.in.: Brad Pitt, Jada Pinkett Smith, Vince Vaughn, Rosie Perez, Christina Applegate, Sherilyn Fenn, Shannen Doherty i dwukrotnie jej serialowego brata z „Beverly Hills 90210” – Jasona Priestley’a.

„21 Jump Street”: sezon 3 – nowe pomysły i Booker

Podczas jednego z wywiadów Johnny Depp wspomniał, że o ile pierwsze dwa sezony serialu miały ciekawą konstrukcję i poruszały ważne wątki, to już kolejne dwa, zbyt często wydały się być tworzone na siłę. W pierwszym odcinku trzeciego sezonu wprowadzona zostaje postać Dennisa Bookera (Richard Grieco), który momentami przyjmuje pozę antagonisty Toma Hansona. Booker jest przebojowy, nonszalancki, a swoim stylem przypomina bardziej gwiazdę rocka aniżeli policjanta – nawet pod przykrywką. Pierwotnie Grieco miał wystąpić jedynie w dwóch pierwszych epizodach, ale głosy fanów (szczególnie fanek zachwyconych urodą aktora) sprawiły, że Booker na stałe dołączył do grupy, aczkolwiek w wielu epizodach jego rola była naprawdę marginalna. Należy jednak dodać, że chociażby w przypadku czternastego epizodu trzeciego sezonu, rola Richarda Grieco okazała się kluczowa.

Odcinek opowiadał o grupie szkolnych narkomanów, których życie kręci się wokół zażywania i handlowania różnymi zakazanymi substancjami. Pierwotna wersja zakładała, że głównym bohaterem epizodu będzie Tom Hanson, ale Johnny Depp nie do końca był zadowolony ze scenariusza i roli, którą miał w nim odegrać. Przez co scenarzyści zmienili koncept i przemianowali Bookera na kluczową postać.

W trzecim sezonie twórcy momentami zaczęli odchodzić od pierwotnej koncepcji serialu, tworząc scenariusze zupełnie odbiegające od początkowej idei. Często zahaczały one o groteskę (kompletnie absurdalny epizod dwunasty), inny typ policyjnego serialu (odcinek o strajku w policji) czy poświęcały zbyt dużo czasu na prywatne, miłosne momenty głównych bohaterów, które zupełnie nic nie wnosiły do fabuły. Johnny Depp w jednym z wywiadów wyznał, że od trzeciego sezonu przestał angażować się w odgrywaną przez niego postać, po prostu uczył się kwestii na pamięć. Czasami odrzucając propozycje wzięcia udziału w niektórych odcinkach lub specjalnie zmieniając kwestie, licząc, że zostanie „wylany” przez producentów. W trakcie trzeciego sezonu, Depp brał udział m.in. w kręceniu „Beksy”, gdzie pragnął obalić idealny wizerunek młodzieżowego idola, który otrzymał dzięki grze w „21 Jump Street”.

Pomimo lekkiego obniżenia poziomu również w trzecim sezonie zdarzały się bardzo dobre odcinki, czasami nawet wybitne. Chociażby epizod dziewiąty, gdzie Hanson, Ioki, Booker i Penhall trafiają do zamkniętego ośrodka dla trudnej młodzieży, który momentami przypomina rygorystyczne więzienie. Wyjątkowo mroczny, jak na telewizyjny serial koncept, a po latach krytycy uznali rolę Deppa w tym epizodzie jako przełomową, pierwszą w pełni dramatyczną i „dorosłą”.

Najciekawsze epizody moim zdaniem: 3×06, 3×09, 3×14, 3×16, 3×17

„21 Jump Street”: sezon 4 – sinusoida i spin-off

Czwarty sezon „21 Jump Street” liczył aż dwadzieścia sześć odcinków, będąc przy tym zdecydowanie najbardziej chaotycznym ze wszystkich. W tej serii główne stery przejęli Peter DeLuise i Holly Robinson, rola Dustina Nguyena została w większości przypadków zmarginalizowana, a Johnny Deep pojawiał się coraz rzadziej. Pierwszy odcinek sezonu kończy zawiłą historię procesu Toma Hansona z końcówki poprzedniej serii. Jest to zarazem epizod, w którym Dennis Booker żegna się z pracą w „21 Jump Street”. Fanki Richarda Grieco jednak już tydzień później mogły w pełni napawać się urodą aktora w spin-offie pt. „Booker”. Booker wyrzucony z policji, mający dość działania pod przykrywką, z pomocą kapitana Fullera otrzymuje pracę jako prywatny detektyw w dużej japońskiej firmie, która działa na terenie Stanów Zjednoczonych.

W pierwszych odcinkach „Bookera” w tle przewijają się: Fuller, Penhall i Hoffs. Twórcy zastosowali również ciekawy zabieg crossovera, gdzie pierwsza część odcinka „Wheels and Deals” rozpoczyna się jako epizod „Bookera”, a druga kończy już w „21 Jump Street”. Spin-off z Richardem Grieco doczekał się dwudziestu dwóch odcinków i zszedł z ekranów po jednym sezonie. Krytycy zgodnie twierdzili, że o ile postać Dennisa Bookera wyróżniała się na tle reszty obsady w licealnym serialu, to już jako „one-man Army” Booker był po prostu kalką bohaterów kina akcja klasy B”.

Również „21 Jump Street” powoli zaczęło skręcać w przedziwne strony i przypominać zupełnie inny serial. Chociażby epizod „La Bizca”, gdy Doug jedzie do Salwadoru odszukać swoją deportowaną żonę. W podróży towarzyszy mu Tom, a sam odcinek w swoim wydźwięku walki z komunizmem, czy samą osią fabularną, bardziej przypomina „Miami Vice” lub „Magnum” aniżeli jakby nie patrzeć młodzieżowy serial.

Twórcy próbując wychodzić poza utarty schemat, często bawili się gatunkami, odchodząc od pierwotnej konwencji. Niestety, najczęściej nie wychodziło im to na dobre, czego dobrymi przykładami są epizody: „Back from the Future” i „How I Saved the Senator”. Pierwszy jest dziwnym mariażem z sci-fi, gdyż akcja rozgrywa się w 2040 roku, a bohaterowie są ucharakteryzowani na staruszków. Sam odcinek w głównej mierzę opiera się na kompilacji scenek z wcześniejszych sezonów. Drugi stanowi połączenie kilku gatunków. Poszczególne postacie opowiadają dziennikarce „jak uratowali senatora” wymyślając przy tym abstrakcyjne scenariusze zahaczające m.in. o kino akcji w stylu Bruce’a Lee, musical „Bodyguard” czy czarnobiałe slapstickowe komedie w konwencji Charliego Chaplina.

Ciekawy pomysł, ale bardziej pasujący do serialu komediowego niż programu podejmującego poważną i ważną tematykę. Myślę, że twórcy w ten sposób pragnęli udobruchać aktorów, którzy mieli dość odgrywania wciąż roli licealistów i otrzymali możliwość zagrania czegoś bardziej niekonwencjonalnego. Łagodząc moją krytykę muszę przyznać, że również w czwartym sezonie znalazły się ciekawe odcinki, podejmujące ważne tematy, jak: gwałt („Stand by Your Mam), oparty na prawdziwej historii Lena Biasa epizod („Hi Mam”) ukazujący śmierć zdolnego koszykarza poprzez przedawkowanie narkotyków czy „Change of Heart” poruszający temat homoseksualnej licelcastki, która pragnie akceptacji środowiska.

Czwarty sezon doczekał się oficjalnie aż dwudziestu sześciu odcinków, a nakręcono ich jeszcze więcej, ale o tym przy okazji omawiania kolejnego etapu produkcji. W ostatnich sześciu odcinkach główna gwiazda – Johnny Depp, wystąpił tylko dwa razy. Krótki epizod we wcześniej wspomnianym „How I Saved the Senator” i w ostatnim oficjalnym odcinku sezonu pt. „Blackout”. „Blackout” jest wyjątkowo mroczny i brutalny, jak na telewizyjną produkcję. Swoim klimatem przypomina szokujące filmy w rodzaju „Klasa 1984”. Hanson, Penhall i Hoffs dostają misję znalezienia sprawcy/sprawców gwałtu na jednej z uczennic szkoły. Akcja odcinka rozgrywa się podczas zaćmienia słońca i przerw w nadawaniu prądu.

Uczniowie są wyjątkowo brutalni, nawet gdy Tom i Judy uświadamiają im, że są funkcjonariuszami prawa, nastolatkowie rzucają się na nich, próbując ich pobić, a może i zrobić nawet coś gorszego. Na osobną uwagę zasługuje gra Johnny’ego Deppa w tym odcinku. Depp przez cały odcinek wygląda jakby był na środkach odurzających. Znając niektóre wypowiedzi aktora i jego styl życia, można wysnuć wniosek, że Depp grając w tym odcinku był „wczorajszy” albo, jak sam wspominał – nie przykładał się już do swoich obowiązków. Dlatego, gdy jego agent w trakcie letniej przerwy poinformował aktora o wielce prawdopodobnym zakończeniu produkcji przez Foxa, Depp nie ukrywał swoje radości z możliwości zerwania kontraktu dwa lata przed czasem. Podobnie jak Depp, postąpił Dustin Nguyen, który po raz ostatni w „21 Jump Street” pojawił się w dwudziestym piątym odcinku czwartego sezonu, gdzie zresztą, jak przez większość tamtej serii zagrał jedynie drugoplanową rolę.

Odcinki warte zobaczenia: 4×03, 4×07, 4×08, 4×09, 4×11, 4×14, 4×17

„21 Jump Street”: sezon 5 – bez Foxa i głównych gwiazd

W powyższym odcinku czwartego sezonu pt. „Everyday is Christmas”, Doug Penhall karnie zostaje zdegradowany do innej jednostki policyjnej. Do końca nie wiadomo, czy owa degradacja była prawdziwa, czy jej celem było wykrycie przez bohatera korupcji do której dochodziło w „osiemnastej” jednostce. Doug na swojej drodze spotyka oficera Deana Garretta (David Barry Gray). Świeży absolwent szkoły wyraża dezaprobatę wobec nadużyć prawa bardziej doświadczonych funkcjonariuszy. Ostatecznie z pomocą Douga nieuczciwi policjanci zostają złapani. Natomiast Dean Garrett dostaje pracę jako nowy członek ekipy „21 Jump Street”. Wspomniany odcinek jest o tyle ważny, ze Garrett jest głównym bohaterem dwóch pierwszych odcinków piątego sezonu.

Jednak oba epizody zostały pierwotnie nakręcone z zamiarem wyemitowania ich podczas czwartej serii. Twórcy wiedząc, że coraz trudniej będzie im namówić przede wszystkim Johnny’ego Deppa (który odrzucił wiele scenariuszy z trzeciego i szczególnie czwartego sezonu), próbowali zatrzymać go dalej w produkcji (wciąż obowiązywały go jeszcze dwa lata kontraktu), ale ograniczyć jego rolę do występu w połowie odcinków w sezonie. Z tego powodu postanowiono wprowadzić postacie Deana Garretta i Kati Rocky (Alexandra Powers). Mieli oni odciążyć główną ekipę. W pierwszych dwóch odcinkach z głównej obsady pojawia się tylko Judy Hoffs. Pozostali członkowie ekipy zostają jedynie wspomniani przez kapitana Fullera. Również niezmieniona została czołówka serialu, gdzie dalej promowano serial nazwiskami Deppa i Nguyena.

Producenci „21 Jump Street” sprzedając piąty sezon poszczególnym sieciom kablowym niejako „oszukali” właścicieli, nie do końca informując ich o zmianach w obsadzie. Dlatego wcześniej nakręcone i niewyemitowane odcinki posłużyły jako dobry chwyt sprzedażowy. Dean i Kati zniknęli po dwóch wcześniej zrealizowanych epizodach. W trzecim odcinku wprowadzona została postać Anthony’ego “Mac” McCanna (Michael Bendetti). Twórcy pragnąć w piątym sezonie odświeżyć pierwotną formułę, postanowili zatrudnić młodszych aktorów, którzy bardziej wpasują się w licealne środowisko. Bendetti stwierdził, że zanim dostał rolę w serialu musiał przejść sześć przesłuchań w ciągu trzech kolejnych dni.

Producenci widzieli w aktorze nowego Deppa, który przyciągnie przed ekrany młodych widzów. Do zespołu dołączył również Joey Penhall (Michael DeLuise) jako młodszy brat Douga. Zbieżność nazwisk pomiędzy aktorami także nie jest przypadkowa, gdyż tak, jak w serialu, tak w realnym życiu, obaj są braćmi. Joey Penhall wystąpił w dziesięciu epizodach. Po raz pierwszy pojawiając się w szóstym odcinku „Brothers”, podejmującym trudny temat sekt na pozór religijnych, które tak naprawdę omamiały młodych ludzi. Wspomniany powyżej Peter DeLuise wystąpił jako gość specjalny w epizodach od trzeciego do dziesiątego. Tym razem jednak już nie wcielał się w rolę ucznia. W piątym sezonie z pierwotnej obsady na stałe pozostała tylko Holly Robinson Peete. Choć również Judy Hoffs zdarzało się znikać na kilka odcinków. Czternasty epizod pt. „Film at Eleven” był pierwszym, w którym nie pojawił się nikt z oryginalnej obsady „21 Jump Street”.

Ponieważ po kasacji serialu przez Fox, twórcy musieli zacząć ciąć koszty, odbiło się to również na samym obrazie. Niektóre odcinki piątej serii przypominają swoją wątpliwą jakością thrillery klasy „B” z lat dziewięćdziesiątych. Choć piąty sezon jest najsłabszy ze wszystkich, posiadał on również swoje plusy. Przede wszystkim, wszyscy aktorzy poza Holly Robinson Peete mieli już dość odgrywania postaci policjantów działających pod przykrywką w liceum. Stąd różne i przedziwne zabiegi twórców w trzecim, a szczególnie czwartym sezonie, które miały dać możliwość wykazania się aktorom w nowych konwencjach. Wraz z pojawieniem się młodszego z braci DeLuise, a szczególnie Bendettiego, „21 Jump Street” powróciło do oryginalnej formuły i akcja ponownie zaczęła rozgrywać się w głownie w liceach.

Michael Bendetti starał się nadać nowy ton serialowi. Chociażby świetny odcinek o tematyce AIDS „The Girl Next Door” był jego popisem. Wydaje się, że odejście od wielkiej telewizji, sprawiło, ze twórcy zaczęli podejmować również bardziej kontrowersyjne/mniej popularne tematy: sekty, satanizm, zespół Downa (na początku lat dziewięćdziesiątych, pomimo pojawienia się serialu „Dzień za dniem” był to wciąż temat tabu). Niestety, szczególnie ostatnie odcinki wyglądały, jakby były robione już ze świadomością, że serial zaraz skończy swój żywot. Może, gdyby zostawiono postacie Deana Garretta i Kati Rocky, serial byłby bardziej różnorodny. Jednak wydaje się, że pewna formuła wyczerpała się w trzecim sezonie, a brak głównych gwiazd w obsadzie dobił serial do końca.

Najciekawsze odcinki: 5×02, 5×06, 5×08, 5×15, 5×17

„21 Jump Street” – dalsze losy aktorów

Dalszej historii Johnny’ego Deppa po skończeniu prac nad „21 Jump Street” chyba nie trzeba zbytnio przedstawiać. Depp stał się światową gwiazdą i zagrał wiele znaczących ról. Peter DeLuise pojawiał się w epizodach popularnych seriali (np. „Przyjaciele”, „Trzecia planeta od słońca”), ale przede wszystkim zajmował się reżyserią, nakręcił też kilka odcinków „21 Jump Street”. Reżyserii próbował również jego młodszy brat, ale efekty były znaczenie grosze. Od ponad dekady Michael DeLuise jest nieaktywny zawodowo. Dustin Nguyen nie znalazł swojego miejsca w Hollywood, wcielając się głównie w postacie Wietnamczyków w epizodach telewizyjnych. Najbardziej znaczącą rolę odegrał w serialu „VIP” z Pamelą Andersson. Na marginesie była to produkcja, która podobnie, jak ostatni sezon „21 Jump Street” została stworzona pod sieci kablowe, a największą popularnością cieszyła się w Polsce i Niemczech.

W dodatku Telewizja Polsat była odpowiedzialna za koprodukcję serialu. Związane było to z wielką popularnością „Słonecznego patrolu” i samej Pameli Andersson w Polsce. „VIP” do dziś jest regularnie powtarzany na pomniejszych kanałach Polsatu. Podobnie jak w przypadku Nguyena równie szybko zakończyła się wielka kariera Richarda Grieco. Aktor (a tak naprawdę model) będący na fali popularności po trzecim sezonie „21 Jump Street” stał na chwilę gwiazdą. Okładki w pismach, wywiady w telewizji i dwa krótkie lata na szczycie. W 1991 roku do kin weszły dwie wysokobudżetowe produkcje z Grieco w roli głównej: „Szpieg bez matury” i „Gangsterzy”. „Szpieg bez matury” był połączeniem kina akcji, filmu szpiegowskiego i szkolnej komedii.

Grieco ponownie wcielił się w licealistę, który przypadkiem zostaje uznany za groźnego szpiega. Tym razem miliony zakochanych fanek nie uratowały Richarda Grieco i film zarobił prawie 8 milionów przy 12 milionowym budżecie. W dodatku jeśli pojawiły się uwagi odnoszące się do gry aktorskie Grieco, to zwykle były one negatywne. Podobnie krytyczny wydźwięk mieli „Gangsterzy”. Pomimo że oprócz Grieco w obsadzie pojawiły się inne popularne młode gwiazdy tamtego okresu: Christian Slater czy Patrick Dempsey. Po nieudanym roku 1991, Richard Grieco wrócił do aktorstwa dwa lata później, ale nie odegrał już żadnej znaczącej roli. Kolejne podejście aktora do głównej roli w serialu („Marker”) okazało się jeszcze większą klapą aniżeli „Booker”. W filmografii Grieco znajdują się dziesiątki tytułów klasy „B”, by nie powiedzieć klasy „G”. Jedynymi udanymi produkcjami, w których wystąpił aktor były te, w których grał samego siebie.

Nie każdy może być Johnnym Deppem i bez aktorskie szkoły stać się gwiazdą na lata. To co łączy Grieco z Deppem to malarstwo. Obaj panowie od wielu lat zajmują się tą dziedziną sztuki, zarabiając przy tym niemałe pieniądze. Michael Bendetti po nieudanej próbie wejścia w buty Johnny’ego Deppa, zagrał kilka epizodów w serialach i próbował swoich sił jako producent. Ostatecznie wyprodukował jedynie film „Between the Sheets” z 2003 roku, który wyreżyserował Michael DeLuise, a scenariusz napisał Peter DeLuise, grając w nim również główną rolę. Produkcja dziś zupełnie zapomniana, w dodatku nieprzychylnie oceniania przez krytyków, po której Michael DeLusie już niczego nie wyreżyserował, a Michael Bendetti niczego nie wyprodukował.

Na sam koniec pozostawiłem Holly Robinson Peete, która w przeciwieństwie do większości kolegów z serialu, utrzymała się na powierzchni hollywoodzkiej machiny. Po zakończeniu „21 Jump Street” była jedną z gwiazd kilkusezonowego sitcomu „Hangin’ with Mr. Cooper”. Kiedy i on dobiegł końca, od razu dołączyła do obsady kolejnego sitcomu pt. „For Love”. Choć w kinowych produkcji Robinson nie odegrała większej roli, po dziś dzień nie może narzekać na brak pracy, regularnie występując w popularnych serialach.

„21 Jump Street” – z perspektywy czasu

„21 Jump Street” było dziełem przełomowym w amerykańskiej telewizji. Produkcja trafiła idealnie na swój czas. Raczkująca stacja Fox szukała ciekawych i oryginalnych pomysłów, które spodobałyby się młodym odbiorcom. Telewizja w tamtym okresie była głównym medium dla młodych osób i kreowała nowe gwiazdy, na czym skorzystał m.in. Johnny Depp. Końcówka lat osiemdziesiątych to również okres wielu przełomów, ale też nowych zagrożeń. Twórcy mieli możliwość podejmowania trudnych i potrzebnych tematów: AIDS, sekty, narkotyki, małoletnie gangi, czy bardziej globalne aspekty, jak upadający komunizm.

Serial prawdopodobnie nigdy nie był nadawany w polskiej telewizji – a szkoda. Natomiast dla osób, które dobrze znają język angielski „21 Jump Street” można znaleźć na platformie YouTube w oryginalnej wersji językowej. Myślę, że warto zobaczyć początki Johnny’ego Deppa, a przede wszystkim, jak wyglądały realia amerykański nastolatków i ich rodzin pod koniec lat osiemdziesiątych. Po wielu latach serial doczekał się filmowej adaptacji „21 Jump Street” i sequelu „22 Jump Street”. Produkcje miały już bardziej komediowo-sensacyjny wydźwięk, a w pojedynczych scenach pojawili się wszyscy aktorzy z oryginalnej obsady.