„Downton Abbey” – widowiskowa saga rodzinna

Tytuł: “Downton Abbey”

Rok produkcji: 2010 – 2015 (serial TV)

Obsada: Hugh Bonneville, Elizabeth McGovern, Michelle Dockery, Dan Stevens, Jessica Brown Findlay, Laura Carmichael i inni

Czy ktoś z was również czuje wzruszenie na sam widok czołówki „Downton Abbey”, z przepiękną muzyką Johna Lunna „The Suite” i otwierającym produkcję obrazem wspaniałej posiadłości? Jeśli tak, to pewnie, tak jak ja, należy do fanów tego angielskiego serialu z lat 2010-2015, stworzonego przez Juliana Fellowesa. Akcja „Downton Abbey” rozgrywa się bardzo dawno temu – gdyż w pierwszej i drugiej dekadzie XX wieku.

„Downton Abbey” – bohaterowie pełni niespodzianek i emocji

Bohaterami „Downton Abbey” są członkowie rodziny Crawley, należący do wpływowej, zamożnej arystokracji. Głową rodziny jest hrabia Robert Crawley (Hugh Bonneville), żonaty z Amerykanką Corą (Elizabeth McGovern). Mają trzy córki: apodyktyczną i kapryśną Mary (Michelle Dockery) skłóconą z ciągle szukającej swojej drogi Edith (Laura Carmichael) oraz zaangażowaną społecznie i pogodną Sybil (Jessica Brown Findlay). Bardzo ważną rolę w serialu pełni służba, bardzo zżyta z państwem. Przewodzą jej zrzędliwy i konserwatywny kamerdyner Carson (Jim Carter), a także do bólu zdyscyplinowana pani Hughes (Phyllis Logan).

Wyróżnia się tu dawny kolega z wojska kulejący Bates (Brendan Coyle), będący ofiarą intryg przebiegłego Barrowa (Robert James-Collier) przeżywającego dramat skrywania skłonności homoseksualnych. Bates ma jednak wsparcie w odważnej Annie (Joanne Froggatt). W „Dwonton Abbey” obecne są również bardzo istotne osoby spoza posiadłości jak matka Roberta, hrabina Violet – staruszka będąca połączeniem damy i łobuza. Oczywiście córki posiadają swoich adoratorów, Mary ma burzliwą relację z Matthew (Dan Stevens), a Sybil i szofer Tom (Allen Leech) czują do siebie znacznie więcej niż początkowo sądzili.

Psychologia bohaterów jest przedstawiona wręcz po mistrzowsku: są oni wyraziści, bardzo emocjonalni, a jednocześnie pełni elegancji i dyscypliny. Postaci należą do osób bardzo charakterystycznych, a ponadto zostały świetnie zagrane. Wyróżnia się zwłaszcza Maggie Smith jako strzelająca ripostami jak z karabinu babka Violet, Hugh Bonneville – niezwykle charyzmatyczna głowa rodziny, Robert James Collier jako wiecznie pogubiony i intrygujący, ale czarujący Barrow, Jim Carter jako poczciwa zrzęda Carson, ale reszta aktorów gra też znakomicie.

I czego oni nie przeżywają! Burzliwe życie miłosne Mary (apogeum w 5 sezonie), ciągłe ataki na Batesa, pierwsza wojna światowa, walka o prawa kobiet. Ciągłe dramaty, rozterki i zwroty akcji. Ujmująca jest ta zażyłość służby i państwa, traktujących siebie z szacunkiem, jak partnerów, ale należnym dystansem. Wspaniała jest ta angielska elegancja, dbałość o dobre obyczaje, nawet jeśli pojawiają się plotkarstwo i intrygi, czy złe zachowania, nie ma na to takiego przyzwolenia jak dzisiaj. Każdy jeśli chce, może zmienić swoje życie i uzyskać wsparcie, nawet jeśli mocno pobłądził.

„Downton Abbey” – olśniewająca otoczka

Tak jak wspominałam, muzyka Johna Lunna to arcydzieło, ale do arcydzieł należą także scenografia i kostiumy. Za posiadłość Downton Abbey służy zamek Highclere Castle, spektakularna budowla z wieżyczkami, ogromną ilością pokojów i korytarzy. A wnętrze też zachwyca. Perfekcja w scenografii zadziwia – zabytkowe obrazy, kwiaty, naczynia, setki rekwizytów oddających charakter tamtej epoki i arystokracji. Kostiumy wręcz olśniewają, oczywiście może wydawać się to komiczne, że do zwykłej kolacji rodzina elegancko się ubiera. Tak jak i to, że państwo nie ubierają się sami, że wybicie się z konwenansów budzi ogromny stres, że panuje sztywność obyczajów. Ale taki snobistyczny urok patrzy się z zapartym tchem, ponieważ bardzo odbiega od prozy życia.

Oczywiście na pewno sytuacja społeczna, czy zachowania są czasem wyidealizowane czy nieco przerysowane, chociaż z pewnością twórcy starają się odtwarzać ówczesną sytuację historyczną i społeczną. Najważniejsze są tu jednak uczucia, relacje między ludźmi. I taka wzruszająca wiara, że nigdy nie jest za późno, zawsze można coś zmienić i na kogoś liczyć.

„Downton Abbey” ma 6 sezonów, otrzymał 15 nagród Emmy i trzy Złote Globy. Powstały później dwa dobre fabularne filmy o dalszych losach rodziny i służby – „Downton Abbey” z 2019 roku i „Downton Abbey” z 2022 roku.

Z pewnością chciałabym, jak zapewne niejeden wielbiciel serialu, znaleźć się w tej posiadłości, gaworzyć wraz ze służbą przy stole w jadalni, posiedzieć w bibliotece przy kominku z rodziną Crawley, która zdaje się należeć do naszych dobrych znajomych.