„Notting Hill” – miłość w londyńskiej dzielnicy
Tytuł: “Notting Hill”
Rok produkcji: 1999
Reżyseria: Roger Michell
Obsada: Julia Roberts, Hugh Grant, Rhys Ifans, Emma Chambers, Gina McKee, Hugh Bonneville, Richard McCabe, James Dreyfus
Komedie romantyczne potrafią wspaniale odstresować, a do tego są takie, do których wciąż się wraca i które nigdy się nie starzeją. Dla mnie i wielu innych osób należy do nich „Notting Hill” Rogera Mitchella z 1999 roku.
“Notting Hill” – skromny sprzedawca i sławna gwiazda
William (Hugh Grant) prowadzi słabo opłacalną i rzadko odwiedzaną księgarnię z książkami podróżniczymi, w londyńskiej dzielnicy Notting Hill. Pewnego dnia sklep odwiedza sławna aktorka Anna (Julia Roberts). Krótko po tym bohaterowie wpadają na siebie na rogu, on rozlewa na nią kawę, zaprasza ją do domu który dzieli z niechlujnym i zwariowanym Spikiem (Rhys Ifans), by mogła się ogarnąć. Anna zaciekawiona jego niezdarnością i niewinnością niespodziewanie go całuje. Wkrótce znowu się spotykają, a ich relacja zaczyna być głębsza, niż można było przewidzieć.
Komedia “Notting Hill” – niezapomniane role
Julia Roberts i Hugh Grant mają duże doświadczenie w komediach romantycznych. Aktorka zwykle była w nich spontaniczną, zwariowaną dziewczyną z sąsiedztwa. Tutaj w innej odsłonie jest wielką gwiazdą, zdystansowaną i kapryśną, ale tak naprawdę zagubioną i wrażliwą dziewczyną. Zdarzało się, że czasem mnie drażniła w swoich rolach, ale są też takie, w których znakomicie się sprawdziła, jak tutaj właśnie, a jej uśmiech jak zawsze potrafiłby stopić śniegi na Grenlandii.
Hugh Grant jak w wielu swoich rolach, także i w “Notting Hill” jest zagubionym romantykiem, zabawnym i czarującym. Z jego narzekaniem jakie ma nieudane życie nie do końca można się zgodzić, o ile jego sprawy sercowe wyglądają fatalnie, to atmosfery w pracy, otoczenia barwnego i renomowanego Notting Hill, a przede wszystkim jego grupki przyjaciół można mu zazdrościć. Właśnie jeśli chodzi o „ekipę” bohatera, mamy tu wspaniałe drugoplanowe role.
Rhys Ifans jako Spike jest najzabawniejszą postacią, chuderlawym wariatem, który potrafi jeść w stroju nurka śniadanie. Siostra Honey (Emma Chambers) jest nadpobudliwa i ciągle rozczochrana, Bella (Gina McKee) to była dziewczyna a teraz partnerka jego przyjaciela Maxa (Tim McInnerny) oraz nieokrzesany kawaler Bernie (Hugh Bonneville). W pracy natomiast William ma za wspólnika sympatycznego fajtłapę Martina (James Dreyfus). Wszyscy tworzą tak szczerą, czasem złośliwą wobec siebie, hałaśliwą, ale bardzo wspierającą się gromadkę, że nic dziwnego, że Anna przy nich zapomina o konwenansach.
“Notting Hill” i angielski humor
Anglicy w swoich komediach są wspaniali w kąśliwym poczuciu humoru, złośliwym ale zdecydowanie bardziej wyrafinowanym od amerykańskiego. Bardzo przekonująco pokazane są indywidualności i ludzkie przywary. W „Notting Hill” jest pełna naturalność, bohaterowie akceptują swoją inność, swoje dziwactwa, są sobą. Anna nie jest naturalna i otwarta, ale pod wpływem Williama i jego przyjaciół taka się staje. Wydaje się snobką, ale odkrywa, że pragnie czegoś innego.
Humor w „Notting Hill”, ten cudowny angielski humor, pojawia się bardzo często – świetne są sceny ciągłych gaf Williama, obsceniczne koszulki Spike’a, moment jak nieokrzesany Bernie nie rozpoznał w Annie aktorki, czy wzajemne docinki między przyjaciółmi.
Film “Notting Hill” – sukces historii księgarza i aktorki
„Notting Hill” okazał się wielkim kasowym sukcesem i nic dziwnego. Mimo że fabuła nie jest zbyt realistyczna, a relacja Williama i Anny dość pokręcona (jakby policzyć, to nie spędzili ze sobą za dużo czasu i spotykali się w przedziwnych okolicznościach), to historia wciąga. Film jest pełen lekkości, świeżości, ciepła i humoru, pozostawia widza w dobrym nastroju, podobnie jak towarzysząca mu piękna piosenka „She” Elvisa Costello.
