Sophia Loren – temperamentna Włoszka

Sophia Loren

Sophia Loren, 1966 r. [maufs1966 / Foter / CC BY]

Sophię Loren niewątpliwie można zaliczyć do najpiękniejszych aktorek na świecie. Artystka doskonale odnajduje się w każdym gatunku i stylu filmowym. Świetnie wypada w komedii, przejmująco w dramacie i naturalnie w kinie obyczajowym. Jednocześnie kreowane przez nią bohaterki zapadają widzowi głęboko w pamięć, są oczywiście piękne, ale też odważne, niezłomne i temperamentne jak ona sama – piękność z południa Europy.

 

Sophia Loren – uśmiech losu

Sophia Loren (Sofia Villani Scicolone), jedna z największych gwiazd włoskiego kina i najpiękniejszych aktorek świata, urodziła się w 1934 roku w Rzymie. Dzieciństwo artystki nie należało do szczęśliwych – była nieślubnym dzieckiem, co wzbudzało nieprzychylne komentarze, ponadto zaś żyła wraz z matką w skrajnie trudnych warunkach, w slamsach w miasteczku Pozzuoli nieopodal Neapolu. Jej los odmienił wygrany konkurs piękności (1949 r.) i wyjazd do Rzymu, gdzie piękna Sophia poznała znanego i wpływowego producenta Carlo Pontiego. Przez długi okres czasu para pozostawała w nieformalnym związku, jednak jeszcze zanim Loren  wyszła za producenta, drzwi kariery filmowej stanęły przed nią otworem. Ze związku z Pontim Sophia Loren przyszło na świat dwóch synów: Edoardo Ponti (reżyser i scenarzysta) i Carlo Ponti (dyrygent i pianista).

 

Sophia Loren - włoska aktorka

Sophia Loren z synem, 1969 r. [[Life Magazine Photo Shoot, classic_film / Foter / CC BY-NC]

Sophia Loren – dziewczyna z ludu i „Hrabina z Hong Kongu”

Uznanie krytyki przyniosły włoskiej aktorce już pierwsze role, w których zwracała uwagę swoją naturalnością i temperamentem. Grała wówczas proste dziewczyny z ludu, które zacięcie walczą o swoje sprawy. Pierwszym ważniejszym filmem z Sophią Loren, było Złoto Nepalu (1954) Vittorio de Siki. Wcieliła się tu w młodą żonę piekarza, której dzięki sprytowi udaje się ukryć romans z namiętnym kochankiem. W filmie Chleb, miłość i….. Dino Risiego zagrała handlarkę ryb, a partnerował jej Vittorio de Sika. W Małżeństwie po włosku w 1964 roku (znowu de Siki) zagrała piękną Filumenę, dziewczynę, która posuwa się do podstępu, by skłonić ukochanego do ożenku. Na ekranie pojawiła się wówczas po raz pierwszy w towarzystwie aktora Marcello Mastroianni, od tej pory partnerującego jej w bardzo wielu filmach.

Włoskie aktorki - Sophia Loren, 1952 r.

Sophia Loren, 1952 r. [[oneredsf1 / Foter / CC BY-NC-SA]

Ukoronowaniem komediowego talentu Sophii Loren było wystąpienie w filmie samego Charliego Chaplina, Hrabina z Hongkongu (1967). Stworzyła tu świetną kreację rosyjskiej hrabiny Natashy, która próbuje na gapę dostać się na statek z Hongkongu do Ameryki i jednocześnie nawiązuje romans z żonatym amerykańskim politykiem.

Sophia Loren – role dramatyczne

Sophia Loren nie jest jednak aktorką tylko jednego gatunku. Szybko okazało się, że doskonale wypada również w dramacie. Najlepszym filmem w tej stylistyce, w jakim wystąpiła, była Matka i córka de Siki (1960). Jej bohaterka (Casira) i jej nieletnia córka zostają zgwałcone przez Amerykanów wyzwalających Włochy spod faszystowskiej okupacji. Dość powiedzieć, że Loren dostała za tę rolę Oscara, a była to pierwsza nagroda przyznana włoskiej aktorce występującej w filmie nieanglojęzycznym.

Najpiękniejsze aktorki - Sophia Loren w filmie Cyd

Sophia Loren w filmie Cyd, 1961 r.

Ważnym dziełem z Loren byli także Więźniowie z Altony (1962) de Siki. Akcja filmu rozgrywa się po II wojnie światowej, jest to opowieść o niemieckiej rodzinie przemysłowców uwikłanych w przeszłości w nazizm. Loren gra natomiast Johannę Gerlach, żonę brata zbrodniarza wojennego. Do dziś wzrusza z kolei piękny film Alana Bridgesa, Spotkanie (1974).

Sophia Loren w 1966 r.

Sophia Loren w 1966 r.

Ważniejszymi filmami, w których grała Loren od końca lat 70. były Krwawa zemsta (1978), film o włoskiej mafii, Prêt-à-Porter (1994) Roberta Altmana, Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy (1995) i musical Dziewięć (2009) Roba Marshalla. W 1991 roku włoska aktorka została nagrodzona honorowym Oscarem za całokształt swojej twórczości.

Avatar photo

Agnieszka Czarkowska-Krupa

Redaktor Naczelna i Wydawca portalu Oldcamera.pl, dr nauk humanistycznych UJ, autorka książki "Paraboliczność w polskiej prozie historycznej lat 1956 – 1989" (Semper, 2014). Współautorka i redaktorka książki “Twarze i maski. Ostatni wielcy kochankowie kina” (E-bookowo, 2021). Miłośniczka kina i literatury. Pisała w książkach zbiorowych: "Podmiot w literaturze polskiej po 1989 roku. Antropologiczne aspekty konstrukcji", pod red. Żanety Nalewajk, (Elipsa, 2011) oraz "Etyka i literatura", pod red. Anny Głąb (Semper, 2014). Ma na swoim koncie prestiżowe publikacje dla Polskiej Akademii Nauk (“Ruch Literacki”), artykuły w czasopismach naukowych (“Tekstualia”, “Zeszyty Naukowe KUL”), periodykach artystycznych (“FA-art”) i w portalach internetowych. Pracowała jako wykładowca akademicki w Instytucie Mediów i Dziennikarstwa w Wyższej Szkole Teologiczno-Humanistycznej, gdzie pełniła również funkcje promotora i recenzenta prac dyplomowych. Prywatnie mama Sebastiana i Olgi.