Claudia Cardinale – bella Italiana

Claudia Cardinale

Claudia Cardinale to jedna z najbardziej rozpoznawalnych gwiazd włoskiego kina. Swoją wyrazistą urodą i wdziękiem szybko podbiła serca widzów i największych reżyserów. Potrafiła doskonale wcielić się zarówno w role prostych dziewcząt, dystyngowanych dam, jak i prostytutek. CC – jak lubiła być nazywana – pojawiła się na ponad 900 okładkach magazynów prasowych jako niekwestionowana ikona piękna.

Dramat młodości i pierwsze sukcesy włoskiej aktorki

Claudia Cardinale, włoska aktorka, urodziła się w 1938 roku w Tunezji w rodzinie o włosko-francuskich korzeniach. Jako szesnastolatka przeżyła dramatyczne wydarzenie – została zgwałcona przez nieznanego Francuza, w wyniku czego zaszła w ciążę i w wieku 17 lat urodziła syna Patrizio. W 1957 roku Claudia Cardinale wygrała wybory najpiękniejszej Włoszki w Tunezji i wyjechała do Włoch, gdzie podjęła naukę w szkole aktorskiej; dość szybko dostała pierwszą rolę w filmie Goha (1958). Podpisała też restrykcyjny kontrakt z wytwórnią filmową, który zakazywał jej dokonywania jakichkolwiek zmian w wyglądzie zewnętrznym (np. ścięcia włosów czy zmiany wagi). Aktorka z obawy o utratę reputacji i kłopoty ze strony wytwórni oficjalnie przedstawiła swojego syna jako młodszego brata.

Kariera Claudii Cardinale niemal od razu nabrała dużego tempa. Już drugi film Sprawcy nieznani Maria Monicellego przyniósł Włoszce rozpoznawalność. Zaczęła od ról zwyczajnych, niejednokrotnie przebiegłych i niewiernych dziewcząt. W takiej odsłonie pojawiła się w Dziewczynie z walizką (1960) Valeria Zurliniego, a w filmie Luigi Zampa Włoch szuka żony zagrała prostytutkę. Było to co prawda już ponad dekadę od debiutu aktorki, jednak, jak wskazuje Aleksander Jackiewicz, role „kobiet upadłych” lub dziewcząt z półświatka wypadały w wykonaniu Claudii Cardinale niezwykle autentycznie.

Claudia Cardinale w filmie Lampart, 1963 r.

Claudia Cardinale – filmy wielkiej divy

Damy, kobiety wykształcone lub z wyższych sfer Claudia Cardinale grywała w filmach Luchino Viscontiego: Rocco i jego bracia (1960), Lampart (1963), Błędne gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy (1965) oraz Portret rodzinny we wnętrzu (1974). Były to filmy należące do nurtu włoskiego neorealizmu, przedstawione tu problemy urastają zatem do rangi uniwersalnej. Szczególnie dobrze aktorka wypadła w roli pięknej Angeliki w Lamparcie.

W 1966 roku włoska aktorka wyszła za Franco Cristaldiego, producenta filmowego, któremu udało się uzyskać w Watykanie stwierdzenie nieważności pierwszego małżeństwa. Cristaldi adoptował syna Claudii Cardinale. W latach 70., po rozwodzie z Cristaldim, gwiazda związała się natomiast z reżyserem Pasqualem Squitierim, z którym ma córkę Claudię.

Najlepszym filmem, w którym zagrała Cardinale, było Osiem i pół Federico Felliniego z 1963 roku. Dzieło zawiera liczne wątki autobiograficzne, bohaterem jest bowiem reżyser Guido poszukujący inspiracji do swojego nowego dzieła. Claudia Cardinale pojawia się tu jako jedna z kobiet artysty – cudowna i piękna, istniejąca na pograniczu jawy, wspomnień i marzeń. Ciekawą produkcją z udziałem włoskiej aktorki był również spaghetti western Sergio Leone, Pewnego razu na Dzikim Zachodzie (1968). Wcieliła się tu w postać prostytutki, która decyduje się zerwać z uprawianą profesją.

Hollywoodzkim akcentem w karierze Claudii Cardinale była między innymi komedia kryminalna Blake’a Edwardsa Różowa pantera (1963) czy dramat Świat cyrku Henry’ego Hathawaya. Ważnym epizodem w jej karierze była również współpraca z Wernerem Herzogiem. Jej owocem były filmy Fitzcarraldo (1982) i Mój najlepszy szatan (1999). W ciągu całej kariery partnerowali jej na ekranie najwięksi amanci kina: Marcello Mastroianni, Jean-Paul Belmondo czy Klaus Kinski. W 2002 roku aktorkę odznaczono honorowym Złotym Niedźwiedziem za całokształt twórczości.