„Most na rzece Kwai” – jeden z najgłośniejszych filmów wojennych – posiada wyraźne ostrze antywojenne. Na wojnie nie ma zwycięzców – powiada David Lean.

„Stalker” Andrieja Tarkowskiego to obraz ziemi jałowej, czyli metafizycznej pustki współczesności. Groza owej pustki jest równie wielka jak pragnienie jej zapełnienia.

„Dzikość serca” to przełomowe dla kinematografii dzieło, w którym doszły do głosu najważniejsze cechy kina Davida Lyncha: gatunkowy pastisz, groteska i zabawa kiczem.

„Czas Apokalipsy” F. F. Coppoli uderza w amerykańską interwencję w Wietnamie, ale demaskuje również mity zachodniej cywilizacji opartej na pogardzie wobec Innego.

„Wiosenna bujność traw” opowiada się po stronie młodzieńczych marzeń i podkreśla, że rezygnacja z miłości, choć nie przekreśla wszystkiego, czyni życie uboższym.

„Kotka na gorącym blaszanym dachu” Richarda Brooksa obnaża mroczną stronę seksu, który jawi się jako walka pomiędzy partnerami erotycznymi i potyczka z samym sobą.

„Listonosz dzwoni zawsze dwa razy” Boba Rafelsona zapowiada gatunek erotycznego thrillera lat 90. W centrum umieszcza kobietę i doprowadzające do obłędu pożądanie.

“Ból i blask” Pedro Almodovara to filmowy autoportret hiszpańskiego reżysera. Ile mieści się w nim prawdy? Tyle, ile oferuje sztuka – jednocześnie wiele i niewiele.